●با سلام وقت شما بخیر⚘
کاملاً صحیحه!
اگر مومنی کاملاً باتقوا، آگاه و با اراده باشه بهشت و جهنم و حوری قوری،خربزه‌ی بهشتی! و... هیچ اهمیتی براش نداره.
چنین فردی فقط به دنبال جلب محبت خداست. چرا که کسی که با تمام وجودش خداشناس باشه بی نهایت عاشقش می‌شه.
ولی خب مسئله اینه که آیا تمام مومنان اینطورن؟
آیا اونا به طور کامل بر خواهش های نفسانی خودشون غلبه کردن؟
آیا همین مومن کامل خودش یه زمانی ضعیف‌الاراده نبوده؟ از اول همینقدر آگاه بوده؟
در حقیقت انسان دارای دو سرشته. یکی سرشت روحانی و الهی. یکی هم سرشت حیوانی و لذت طلب
هدف خدا این نیست که فقط افرادی که کاملاً بر خوی حیوانی خودشون پیروز شدن عاقبت خوبی پیدا کنن. خدا برای جذب انسان های ضعیف تر هم برنامه داره. یعنی روشی برای جذب خوی حیوانی طرف. که یکی از اونها پاداش ها و تنبیه های درجه پایین اخرویه(همین بهشت و جهنم)
خدا می‌دونه اگه بهشت و جهنم رو مطرح نکنه انگیزه‌ی اکثریت قاطع مردم جهان(خب اکثر مردم جهان اراده‌ی چندان قوی ای ندارن) برای انجام واجبات و ترک محرمات به شدت کاهش پیدا می‌کنه.
ولی چیزی که مهمه اینه که هدف اصلی خلقت انسان ps6 بهشتی نیست!
هدف اصلی رسیدن به محبت خداست ولی این لذت های ضعیف اخروی فقط فرعیات و انگیزه ساز جانبی‌ان.
در مورد معاد هم چند دیدگاه معروف وجود داره:
۱. معاد فقط جسمانی است: یعنی بعد از مرگ و در روز قیامت فقط جسم انسان و درد ها و لذت های جسمانی وجود داره(فقط مزه خربزه در کاره! گیرنده‌ی چشایی پیام عصبی می‌فرسته به لوب بویایی=> پردازش در مغز=> ادراک مزه‌ی شیرین)
۲.معاد فقط روحانی است: یعنی بعد از مرگ جسم انسان به طور همیشگی از بین رفته و هیچ وقت دوباره به روح متصل نمی‌شه. در روز قیامت فقط روح انسان حاضر شده و فقط درد ها و لذت های روحی و عقلیه که وجود داره.
۳.هر دو معاد روحانی و جسمانی وجود دارد: یعنی در آخرت هم جسم انسان حاضر می‌شه هم روحش و هردو نوع جسمانی روحانی احساسات وجود داره.
مباحث مربوط به این نظریات کمی مفصل تره
برای کسب اطلاعات بیشتر به سایت ویکی فقه مراجعه فرمایید:
https://fa.wikifeqh.ir/%D9%85%D8%B9%D8%A7%D8%AF_%D8%AC%D8%B3%D9%85%D8%A7%D9%86%DB%8C_%D9%88_%D8%B1%D9%88%D8%AD%D8%A7%D9%86%DB%8C
اگر مومنی کاملاً باتقوا، آگاه و با اراده باشه بهشت و جهنم و حوری قوری،خربزه‌ی بهشتی! و... هیچ اهمیتی براش نداره.
چنین فردی فقط به دنبال جلب محبت خداست. چرا که کسی که با تمام وجودش خداشناس باشه بی نهایت عاشقش می‌شه.
ولی خب مسئله اینه که آیا تمام مومنان اینطورن؟
آیا اونا به طور کامل بر خواهش های نفسانی خودشون غلبه کردن؟
آیا همین مومن کامل خودش یه زمانی ضعیف‌الاراده نبوده؟ از اول همینقدر آگاه بوده؟
در حقیقت انسان دارای دو سرشته. یکی سرشت روحانی و الهی. یکی هم سرشت حیوانی و لذت طلب
هدف خدا این نیست که فقط افرادی که کاملاً بر خوی حیوانی خودشون پیروز شدن عاقبت خوبی پیدا کنن. خدا برای جذب انسان های ضعیف تر هم برنامه داره. یعنی روشی برای جذب خوی حیوانی طرف. که یکی از اونها پاداش ها و تنبیه های درجه پایین اخرویه(همین بهشت و جهنم)
خدا می‌دونه اگه بهشت و جهنم رو مطرح نکنه انگیزه‌ی اکثریت قاطع مردم جهان(خب اکثر مردم جهان اراده‌ی چندان قوی ای ندارن) برای انجام واجبات و ترک محرمات به شدت کاهش پیدا می‌کنه.
ولی چیزی که مهمه اینه که هدف اصلی خلقت انسان ps6 بهشتی نیست!
هدف اصلی رسیدن به محبت خداست ولی این لذت های ضعیف اخروی فقط فرعیات و انگیزه ساز جانبی‌ان.
در مورد معاد هم چند دیدگاه معروف وجود داره:
۱. معاد فقط جسمانی است: یعنی بعد از مرگ و در روز قیامت فقط جسم انسان و درد ها و لذت های جسمانی وجود داره(فقط مزه خربزه در کاره! گیرنده‌ی چشایی پیام عصبی می‌فرسته به لوب بویایی=> پردازش در مغز=> ادراک مزه‌ی شیرین)
۲.معاد فقط روحانی است: یعنی بعد از مرگ جسم انسان به طور همیشگی از بین رفته و هیچ وقت دوباره به روح متصل نمی‌شه. در روز قیامت فقط روح انسان حاضر شده و فقط درد ها و لذت های روحی و عقلیه که وجود داره.
۳.هر دو معاد روحانی و جسمانی وجود دارد: یعنی در آخرت هم جسم انسان حاضر می‌شه هم روحش و هردو نوع جسمانی روحانی احساسات وجود داره.
مباحث مربوط به این نظریات کمی مفصل تره
برای کسب اطلاعات بیشتر به سایت ویکی فقه مراجعه فرمایید:
https://fa.wikifeqh.ir/%D9%85%D8%B9%D8%A7%D8%AF_%D8%AC%D8%B3%D9%85%D8%A7%D9%86%DB%8C_%D9%88_%D8%B1%D9%88%D8%AD%D8%A7%D9%86%DB%8C
۱۱.۸k
۱۶ آبان ۱۴۰۱
دیدگاه ها
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.