نقد انیمه ارباب حلقه ها

ارباب حلقه‌ها: جنگ روهیریم به کارگردانی کنجی کامیاما اثری معلق میانِ سینمای هایائو میازاکی و پیتر جکسون است. آویز شدن به شخصیت‌هایی که تالکین خلق کرده نوعی از آگران دیسمانِ سینمایی به کمک رسانه‌‎ای است که هوش مصنوعی دارد و عُمقِ میدان را درک نکرده. این خاصیتِ انیمه است که در لحظهْ شناختِ بصری را همراه با تعلیقِ در داستان به بیننده ارائه کند. شناختی که شهرتِ داستانی‌اش را به سه گانه‌ی «ارباب حلقه‌ها» جکسون، وابسته است و خاصیتش را از تمثیل‌های اُبژکتیوِ میازاکی از «شهر اشباح» تا «پرنسس مونونوکه» گرفته. این شناخت ابداً نمی‌تواند حاصلِ یک فانتزی دمِ دستیِ عاشقانه باشد که برای تعمیق بخشیدن به ذاتِ خود فراحیواناتی مجهول آفریده و نشان می‌دهد یک موجودِ دریایی چگونه فیلی عظیم را می‌بلعد. تکسچر و حجم در انیمه‌های ژاپنی بسیار مهم است که این دو ویژگی در زحمتِ 3 ساله‌ی کامیاما پس از روی کار آمدنِ برادران وارنر دیده نمی‌شود. ما سایه‌هایی در این انیمه داریم که بازتعریفی از انیمیشن‌های هالیوودی هستند و این سایه‌ها کاربردِ عِلّی نقاشی‌گونه‌ برای حجم بخشیدن به اشیاء و شخصیت‌ها را از نظر انیمه‌ای از دست داده‌اند؛ از سوی دیگر بافت و تکسچرها در این انیمه قبل از هر فکتِ داستانیِ دیگری فلسفه‌ی میازاکی را تداعی می‌کنند و آن پرنده‌ی عظیمی که مانند عقاب است و هِرا به سختی به او خوراکی می‌دهد، بیشتر از آنکه بیننده را به یادِ تالکین اندازد ذهنیاتِ میازاکی را پیاده‌سازی کرده و...
برای مطالعه‌ی متن کامل از لینک زیر استفاده کنید.
https://longtake.ir/mag/?p=25524
برای مشاهده‌ی ویدئوی مرتبط از لینک زیر استفاده کنید.
https://aparat.com/v/mzv3zkd