گناهان کبیره

#گناهان_کبیره
#ناامیدی
#قنوط

ﮐﺘﺎﺏ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﮐﺒﯿﺮﻩ، ﺟﻠﺪ ﺍﻭﻝ - ﺻﻔﺤﻪ 89
-ﺍﻟﻘﻨﻮﻁ ﻣﻦ ﺭﺣﻤﺔ ﺍﻟﻠﻪ

ﺩﺭ ﺣﺪﯾﺜﻰ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺿﺎ (ﻉ) ﺩﺭ ﺗﻌﺪﺍﺩ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﮐﺒﯿﺮﻩ ﺫﮐﺮ ﺷﺪ ﭘﺲ ﺍﺯ ﯾﺄﺱ، ﻗﻨﻮﻁ ﺭﺍ ﺫﮐﺮ ﻣﻰ ﻓﺮﻣﺎﯾﺪ.
ﻗﻨﻮﻁ ﻧﻮﻣﯿﺪﻯ ﺍﺯ ﺭﺣﻤﺖ ﺍﻟﻬﻰ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻗﻠﺐ ﺭﺳﻮﺥ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻭ ﻗﺒﺎﺣﺖ ﺁﻥ ﮐﻢ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ؛ ﻭ ﺩﺭ ﺑﯿﺎﻥ ﻓﺮﻕ ﯾﺄﺱ ﻭ ﻗﻨﻮﻁ ﭼﻨﯿﻦ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﻗﻨﻮﻁ ﺍﺧﺺ ﺍﺳﺖ ﺯﯾﺮﺍ ﯾﺄﺱ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻮﻣﯿﺪﻯ ﻗﻠﺐ ﺍﺳﺖ ﻫﺮﮔﺎﻩ ﺍﯾﻦ ﻧﻮﻣﯿﺪﻯ ﺷﺪﯾﺪ ﺷﻮﺩ ﺑﻪ ﻃﻮﺭﻯ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﻫﻢ ﺳﺮﺍﯾﺖ ﻧﻤﺎﯾﺪ ﻭ ﺍﺯ ﮐﻠﻤﺎﺗﺶ ﻧﻮﻣﯿﺪﻯ ﺗﺮﺍﻭﺵ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﺷﺨﺺ ﺑﺎﻫﻮﺵ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﻧﻤﺎﯾﺪ ﺁﺛﺎﺭ ﻧﺎﺍﻣﯿﺪﻯ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻇﺎﻫﺮﺵ ﺩﺭﮎ ﻣﻰ ﮐﻨﺪ ﺍﯾﻦ ﺣﺎﻝ، ﻗﻨﻮﻁ ﻧﺎﻣﯿﺪﻩ ﻣﻰ ﺷﻮﺩ، ﭘﺲ ﻗﺎﻧﻂ ﮐﺴﻰ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺁﺛﺎﺭ ﻧﻮﻣﯿﺪﻯ ﺍﺯ ﮐﻠﻤﺎﺗﺶ ﻫﻮﯾﺪﺍ ﺑﺎﺷﺪ.
ﯾﺄﺱ ﻧﻮﻣﯿﺪﻯ ﺍﺯ ﺩﻋﺎ ﺍﺳﺖ
: ﺑﻌﻀﻰ ﻫﻢ ﮔﻔﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﯾﺄﺱ ﻋﺒﺎﺭﺕ ﺍﺯ ﻧﻮﻣﯿﺪﻯ ﺍﺯ ﺩﻋﺎء اﺳﺖ؛ ﺍﻣﯿﺪﻯ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﺩﻋﺎء ﮐﻨﺪ ﺑﻪ ﻣﻘﺼﺪ ﻣﻰ ﺭﺳﺪ ﻭ ﻗﻨﻮﻁ ﻋﺒﺎﺭﺕ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺑﺪﮔﻤﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭ ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻪ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺭﺣﻢ ﻧﻤﻰ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺗﻮﺑﮥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﻧﻤﻰ ﻓﺮﻣﺎیﺩ؛ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻋﺬﺍﺏ ﻣﻰ کﻧﺪ؛ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺷﺮ ﻭ ﻣﺼﯿﺒﺖ ﻭﺍﺭﺩ ﻣﻰ ﮔﺮﺩﺩ ﻋﻘﻮﺑﺖ ﺍﺳﺖ.
ﻣﺆﯾﺪ ﺍﯾﻦ ﻣﻌﻨﻰ ﻓﻘﺮﺍﺕ ﺩﻋﺎﻯ ٣٩ ﺍﺯ ﺻﺤﯿﻔﮥ ﺳﺠﺎﺩﯾﻪ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻣﻰ ﻓﺮﻣﺎﯾﺪ:
«ﻻ ﺍﻥ ﯾﮑﻮﻥ ﯾﺄﺳﻪ ﻗﻨﻮﻃﺎ» ﯾﻌﻨﻰ ﻧﺎﺍﻣﯿﺪﻯ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻧﺠﺎﺕ ﻧﻪ ﺍﺯ ﺭﻭﻯ ﺳﻮء ﻇﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺍﺳﺖ ﺑﻠﮑﻪ ﮐﻤﻰ ﺣﺴﻨﺎﺕ ﻭ ﺯﯾﺎﺩﺗﻰ ﺳﯿﺌﺎﺕ ﺍﺳﺖ ﻭﮔﺮﻧﻪ ﺗﻮ ﺳﺰﺍﻭﺍﺭﻯ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﮔﻨﻬﮑﺎﺭﻯ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻣﺄﯾﻮﺱ ﻧﮕﺮﺩﺩ. ﺷﮑﻰ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺳﻮء ﻇﻦ ﺑﻪ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭ ﻋﺎﻟﻢ ﺍﺯ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﮐﺒﯿﺮﻩ ﻭ ﺍﺯ ﺻﻔﺎﺕ ﻣﺸﺮﮐﯿﻦ است.