سیاره ی سکوت!

سیاره‌ی سکوت!

فقط مشاهده کن! این جمله چکیده‌ی همه‌ی آموزه‌های بودا بود. زندگی یک فیلم تماشایی‌‌ست؛ اکرانِ بودن. وقتی زندگی را مشاهده می‌کنیم، حس می‌کنیم که هستیم. لاجرم زمان برایمان بی‌معنا می‌شود و روزگار هم بر نرخ شب و روز نمی‌چرخد. ازین رو هیچ نسخه‌ای از گذشته وجود ندارد. پس دنبال خودت نگرد.
گرچه مجنونم و صحرای جنون جای من است
لیک دیوانه تر از من، دل شیدای من است...

روزی، روزگار ایران و ایرانی عوض شد. در حالی که برف می‌بارید بر حواشی بزرگراه، بچه‌های بزرگ‌راه مشغول کار بودند برای یک لقمه نان. شب عید نزدیک بود. مردم معمولی برای نان شب باید به سختی تلاش می‌کردند. یک روز کار در برابر سه وعده غذای گرم.
خلق‌الله برای هم بیست هزار تومان و ده هزار تومان کارت به کارت می‌کنند. مساکین در داروخانه‌ها در به در به دنبال خَیِّر می‌گردند با گردن کج. بااین وضع که قیمت نسخه‌‌ی طرف پنجاه هزار تومان هم نمی‌شود. چانه زدن در میوه‌فروشی‌ها باب شده. سر قیمت خیار یا سبزی خوردن هم می‌شود چانه زد. این خودش فرهنگ جدیدی‌ست.
قدم زدن در جامعه با پرسه زدن در سوشال مدیا کاملا متفاوت است. پرسه زدن در سوشال مدیا، توفیق اجباری، و تحصیلی اختیاری است. نشسته‌ایم، آموزش می‌بینم. ایستاده‌ایم، آموزش می‌بینم. و همه جا دیتا است. محاصره‌ی انسان تا آمدن بودای بعدی ادامه دارد...