به کوي ميکده يا ربّ سَحَر چه مشغله بود!

به کوي ميکده يا ربّ سَحَر چه مشغله بود!
که جوشِ شاهدُساقیُّ شمع و مشعَل
كوه
حديث مشهود عشق کِاَز حروفُ صَوت مَرّنَ این كه مستغنيست!
ای نُکِخالِ جمالُ فِحلی آن مَحفِل جامُ جَمم؟
به ناله دِف و نِيّ!لیک
مَلحَفِچَنگِ تنور درخُروشُ وِلو‌ِله عود!
مباحثی که درآن مجلس جنون مِی رفت!
مُصَوَّروَرای ذهن،قالُقِیلِ پاسُخُبود
شِكَر تراوش ازسياه تخته اُ
گِلِه زِگَچْگَردِ سپید
دلَزّ کرشمه ساقي به شُکر بود همی!
ز نامساعِدِبختش فَنّدَکَمهَماَنّدَکي گِله نور!
پِژواک فوراًقياس حَنجره کردُباهمآن چَشم جادوانه ومست
بديدهزار ساحر هم چُ سامریِ لَشُپَست کِهنوز سر آخُرِوُبِگَلَست..!
بگفتمش اَقلّْ كِجانِ لبم بوسه یِ تصرّفی حوالت کن! كِآخَرَسّ شَهرآذر پَسنازِتو
پَ کُ جان ¿زاده دشتُ کوه..؟
به خنده اَم فرمودهُدهُدِ کَشف کِاِیّکآشِف‌کوهزادِ که باخُد اين معامله بود! ...
ز اَخترم نظري سَعد در ره است که دوش
ميان ماهُ رخُ يارُ من مقابله بود!
عِطرِ دهان يار شفا درد حافظ داشت
فَغان که وقت مروّت چه تنگ حوصله بود
سه دایره کم و بیش دَرَّهَم عنایت داشت
باز و منبسط به جای آن هَمِ
نُطقُ نُقطِ عآزِچرکینرود●○•°بِگمان آسمان هشت در رهست آری
کِخَراشِ سُرخسَیّاره بَرِ چَشم هَمَست پاری