از امام حسین بن علی(علیه السّلام) روایت است که فرموده اند

از امام حسین بن علی(علیه السّلام) روایت است که فرموده اند:
«فی مَسیره إلی کَربَلاءَ: إنَّ هذِهِ الدُّنیا قَد تَغَیَّرَت و تَنَکَّرَت و أدبَرَ مَعروفُها، فَلَم یَبقَ مِنها إلّاصُبابَة کَصُبابَةِ الا ناءِ وَخَسِیسُ عَیشٍ کَالمَرعَی الوَبِیل، ألاتَرَونَ أَنَّ الحَقَّ لا یُعمَلُ بِه وَ أنَّ الباطِلَ لا یُتناهی عَنهُ، لِیَرغَبَ المؤمِنُ فی لِقاءِ اللهِ مُحِقّاً، فإنّی لا أرَی المَوتَ إلّا سَعادَةً وَ لَا الحَیاةَ مَعَ الظّالِمینَ ألّا بَرَمًا. إنَّ النَّاسَ عَبیدُ الدُّنیا وَ الدِّینُ لَعقٌ عَلی ألسِنَتِهِم یَحوطُونَهُ مادَرَّت مَعائِشُهُم فَإذا مُحِّصُوا بِالبَلاءِ قَلَّ الدِّیّانُونَ.»؛
یعنی: «این خطبه را حضرت در مسیر کربلا بیان فرموده اند : این دنیا دگرگون و ناآشنا شده، نکوئی هایش پشت نموده، و جز مقدار ناچیزی، همانند ته ماندۀ ظرف، و زندگی پستی چون چراگاهی، از آن باقی نمانده. مگر نمی بینید کسی به حق رفتار نمی نماید و از باطل دست نمی کشد. تا مؤمن، به حق، مشتاق لقای خدا شود؟ من مرگ را جز سعادت نمی بینم و زندگی با ستمکاران را جز محنت نمی دانم. مردم بندگان دنیا هستند، دین لعابی است که تا زندگی روبراه می باشد، به دور زبان می گردانند و چون دوران آزمایش رسد دینداران کمیاب شوند.». [تحف العقول، ص 388.]