ڪــــــــاش

‌
ڪــــــــاش
پیرهَنت بودم،
تا آغشته به عطرِ تنت مےشدم،
ڪــــــــاش
واژه مےبودم،
تا از لبانِ تووو به تڪرار نوازش مےشدم،
ڪــــــــاش
شانه اے بودم،
به دستانت فشرده مےشدم،
و در ازدحامِ ڪَیسوےِ پریشانت
مےآرمیدم،
ڪــــــــاش
هواےِ اطرافِ تووو بودم،
تا به هر دم به سینه ات حبس مےشدم،
ڪــــــــاش
جاےِ این ڪلمات بودم،
تا چشمانت مرا مےنڪَریست،
و به پلڪ زدنے مرا مےنواختے و مڪرر مےخواندے،
مےدانم،
مےدانم،
ڪھ مےخوانے •••