یک صفحه رمان

این کلمات، رحاب را برافروخته تر کرد و آتش غیرت و حسد را در درونش شعله ور نمود، با
حالت تمسخر جواب داد: شاید مردی از قارّه آفریقا به خواستگاری من بیاید، همان طور که فردی
از اروپا به خواستگاری تو آمد، مثل این که اینجا مردی وجود ندارد.
حسنات نخواست با خواهرش بحث و دعوا کند، جواب داد: خداوند از همه بهتر می داند که کی
خوب است.
رحاب از روی مسخره خندید و گفت: امّا من می دانم که چگونه آینده ام را با دست خودم بسازم.
من مثل تو نیستم که با مردی که هیچ چیز از او نمی دانم ازدواج کنم.
اینجا حسنات دید که الزم است از عقیده خودش دفاع کند، گفت: چطور می گویی من هیچ چیز
از او نمی دانم، در حالی که من همه چیز او را خوب می شناسم، همین کافی است که او انسانی
متدین باشد.
رحاب:
مگر دین، همه چیز است، تو هنوز بچه ای و متوجه نیستی، می ترسم وقتی واقعیت را دریابی که
وقت گذشته باشد...
حسنات:
منظورت از واقعیت چیست؟
رحاب:
مثال این که عروس در ایّام نامزدیش باید حتی یک ساعت هم از نامزدش جدا نباشد؛ زیرا هر آن،
ممکن است بین اوبا کس دیگری رابطه ای برقرار شود نه مثل تو که اینجا توی چهاردیواری نشسته
ای و مردی که خودت را به او بخشیده ای هم آغوش خوانندگان و رقّاصه هاست...