توکه بامنیپرچمافکارم می شوی توکه بامنی زبان می ش

توکه بامنی پرچم افکارم می شوی....... توکه بامنی زبان می شوی وبرای همه از اعتقاداتممی گویی....... توکه بامنی او می داندباید کنار برودتامن ردشوم................ توکه بامنی من«خانوم»خطاب می شوم ودیگری«خانومی»

توکه بامنی من بدون ترس قدم برمیدارم..... تومایه امنیت من..... افتخارمن..................... وهمه حس آرامش منی................... توهمان سیاه
همیشه همراه منی
اما ..... این روزها نااهلان حرمت تو را نادیده گرفته اند.... ازتو برای پوشاندن پلیدی هایشان بهره های زیادبردند..... تو شدی ابزاربرای فریب........ ....... گیرم پشت سیاهی چادرپنهان شدی وعوام رافریب دادی بانگاه ایزد چه می کنی..؟ گیرم ازیادگار مادر مابرای سرپوش گذاشتن بهخیانت های پنهانت بهره بردی باملک های قلم به دست چه می کنی...؟ عزیزم!توکه چادرمی پوشی امااز گناه شرم آورابایی نداری،

توکه زیر چادر هرکاری خواستی کردی تابه وسیله سیاهی آن خوش نام بمانی:

بدان!

چادر ما حرمت دارد..... یادگار مادر ماست.............. شرمت باد!که باعملت حرمت چادر و چادری رابه زیرکشاندی...... چادر را زمین بگذار

تو نیستی برازنده ی سیاهی
باارزش ما