تو را باید کمی بیشتر دوست داشت. کمی بیشتر از یک همراه، کم

تو را باید کمی بیشتر دوست داشت. کمی بیشتر از یک همراه، کمی بیشتر از یک همسفر، کمی بیشتر از یک آشنا. تو را باید اندازه تمام دلشوره‌هایت، اندازه اعتماد کردن‌هایت، تو را باید با تمام حرف‌هایی که در چشمانت موج می‌زند، با تمام رازهایی که در سینه داری دوست داشت. تو را باید همانند یک هوای ابری، یک شب بارانی، یک آهنگ قدیمی، یک شعر تمام نشدنی دوست داشت. تو را باید هنگامی که موهایت را تاب می‌دهی، هنگامی که پشت پنجره‌ی اتاق خاطراتت، چشم میدوزی به باران‌های بهاری، هنگامی که دیوار شب را با سکوتت میشکنی، هنگامی که آغوشی میخواهی از جنس آرامش، تو را باید فراتر از لمس تنت دوست داشت …