short story

به سقف سیاه بالای سرش خیره شد؛ همرنگ زندگیش بود. سیاه و پوچ وخالی از هر رنگ. چشمای خسته شو سمت پنجره چرخوند و نگاهی به آسمون مرده انداخت.
ابرای تیره سایه ی مرگ روی خونه‌ش انداخته بودن و انگار اسمون هم از هوسوک کینه داشت. سرفه ی خشکی از بین لبای سفید رنگش خارج شد و درد توی تک تک استخون های بدنش پیچید. انگار این درد پایانی نداشت .
این درد تاوان هوسوک بود؛ تاوان هر قطره اشکی که در اورده بود،تاوان زندگی هایی که نابود کرده بود.
"..کاش میتونستم فقط یه کلمه به همشون بگم...معذرت میخوام"