نسلِ عجیبی هستیم ،

نسلِ عجیبی هستیم ،
خوبی و بدیِ حالِمان دستِ همه است
جز خودمان !
بلدیم ساعت ها زُل بزنیم به گوشی
موبایلمان و انتظارِ پیغامی را بکشیم
که هیچ وقت قرار نیست به ما برسد ...

بلدیم جانِ خودمان را به لبمان برسانیم
و از عکس نوشته هایِ پروفایل کسی ،
هزار هزار برداشتِ شخصی کنیم و
اسمش را بگذاریم وفا ...
وابستگی را تا جایی پیش می بریم
که بدونِ شب بخیرش خوابمان نمی برد ...

اما بلد نیستیم برای درست شدنِ
رابطه ها پا پیش بگذاریم .
یاد نگرفته ایم برای كسی كه دوستش داریم كمی از غرورمان خرج كنیم ...

پایِ غرور كه وسط می آید ، می شویم سنگدل ترین آدمِ دنیا .
تمامِ دردسرها و بدبختی های بعدش
را هم به جان میخریم ...