علی علیه السلام می فرماید: «دنیا خواه ناخواه منزلگاهی است

علی علیه السلام می‌فرماید: «دنیا خواه ناخواه منزلگاهی است برای بشر که چند صباحی در آن زندگی می‌کند و می‌رود.» بعد می‌فرماید: «ولی مردم در این دنیا دو دسته‌اند:

یک دسته به بازار این جهان می‌آیند و خودشان را می‌فروشند و برده می‌سازند؛ دسته دوم مردمی هستند که خود را در این بازار می‏خرند و آزاد می‌سازند.»

این سخن به قدری عمیق و محکم و پرمعنی است که جز از روحی که با نور خدا روشن شده باشد تراوش نمی‌کند. آری، محصول زندگی برخی از افراد- که متأسفانه هنوز اکثریت افراد بشر را تشکیل می‌دهند- بردگی و خودفروشی و شخصیت خود را از دست دادن و به تعبیر قرآن خودباختن و خودزیان کردن است، بندگی شهوت و حرص و خشم و کینه است، اسارت در بند عادات جاهلانه و رسوم بی منطق و نامعقول است، تقلید از مد و تابعیت این اصل است که «خواهی نشوی رسوا همرنگ جماعت شو». بعضی از مردم چنین می‏پندارند که همینکه مملوک کسی دیگر نبودند و به اصطلاح زرخرید نبودند، دیگر آنها آزاده‏اند؛ دیگر نمی‌دانند هزار نکته باریکتر از مو اینجاست؛ نمی‌دانند اسارت و بندگی هزار نوع و هزار شکل‏ دارد؛ نمی‌دانند که بندگی طمع و آز هم بندگی است، اسارت در قید عادات جاهلانه هم بندگی است، پول پرستی هم بندگی است.
استاد مطهری، حکمت‌ها و اندرزها، ج 1، ص22