در کـــوره رهی پرســـــــه زدم دوش

در کـــوره رهی پرســـــــه زدم دوش
تا وا بکنم این همه رنج و غــــم و از دوش

در پیـــچ و خــــــــــــــم کوچه ی آخر

برد ناله ی یک واله و شـیدا ز سرم هوش

ناخواســـته در کنج خفا خـانه گزیدم

تا حرف دلش را به تمامـــــــــاً بکنم گوش

گفتا:که خدا عدل خدایی تو این بود؟!

گر عــدل بُوِد شمـــع شـب تار دلم کـــــوش؟!

هرشب به لب پنجره عشق نشیـنم

تا باد مگر بار دگر باز بیارد به سرم هوش

آنقدر زنم می که شبم را سحر آید

این شامّه ی ما را برساند دَمی از بوش