درون پیله ات اندازه دلتنگی پروانه جا داری

درون پیله ات اندازه دلتنگی پروانه جا داری؟
در آغوشت برای خستگی های من دیوانه جا داری؟

هوا ناپایدار و چشمهایم ابر باران زاست
به روی سینه محض بارش سالانه جا داری؟

خمار چشمهای تو شرابستان شیراز است
ولی تا مستی کامل ، دو سه پیمانه جا داری

فقط از عشق من پر کن لبالب استکانت را
نگو جز من برای ساغر بیگانه جا داری

من و گیسوی بی سامان خیالی مشترک داریم
که بی شک در بساط خود برای شانه جا داری

تو اصلا فکر کن گلدان سبز و کوچکی هستم
اگر در گوشه ای از ازدحام خانه جا داری ....

حلالم کن اگر تنگ و پریشان است جای تو
یقین دارم که تا محشر در این ویرانه جا داری