نامه زیبا کلام به علی اصغرزارعی
.نامه زیبا کلام به علی اصغرزارعی
بسمه تعالی
ﺟﻨﺎﺏ ﺁﻗﺎﯼ ﺍﺻﻐﺮﺯﺍﺭﻋﯽ
ﻧﻤﺎﯾﻨﺪﻩ ﻣﺤﺘﺮﻡ ﻣﺮﺩﻡ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﻣﺠﻠﺲ ﺷﻮﺭﺍﯼ ﺍﺳﻼﻣﯽ
ﺑﺎ ﺳﻼﻡ ﻭ ﺗﺤﯿﺎﺕ، ﺗﺼﻮﯾﺮ ﺟﻨﺎﺑﻌﺎﻟﯽ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﮔﺮﯾﺴﺘﻦ ﺑﻮﺍﺳﻄﻪ ﺗﺼﻮﯾﺐ ﺑﺮﺟﺎﻡ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﻓﮑﺮ ﻓﺮﻭ ﺑﺮﺩ ﮐﻪ ﮐﺎﻫﺶ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻮﺍﺭﺩﯼ ﺗﻮﻗﻒ ﺑﺮﺧﯽ ﺍﺯ ﻓﻌﺎﻟﯿﺖ ﻫﺎﯼ ﻫﺴﺘﻪ ﺍﯼﻣﺎﻥ ﻣﮕﺮ ﮐﺪﺍﻡ ﺿﺎﯾﻌﻪ ﻣﻮﻟﻤﻪ ﺭﺍ ﺑﺮ ﮐﺸﻮﺭ ﻭﺍﺭﺩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﮐﻪ ﺟﻨﺎﺑﻌﺎﻟﯽ ﺭﺍ ﺍﯾﻨﻘﺪﺭ ﻣﺘﺎﺛﺮ ﻣﯽ ﻧﻤﺎﯾﺪ؟ ﻣﺸﮑﻠﻢ ﺁﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﻨﺪﻩ ﺑﺮﺧﻼﻑ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﺗﺼﻮﯾﺐ ﺑﺮﺟﺎﻡ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺯﺍﻧﻮﯼ ﻏﻢ ﺑﻪ ﺑﻐﻞ ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ﺑﻠﮑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﮑﺮ ﮐﺮﺩﻡ ﮐﻪ ﮐﺸﻮﺭ ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺳﺎﻝ ﺍﺯ ﭼﺎﻩ ﻭﯾﻞ ﻫﺴﺘﻪ ﺍﯼ ﺩﺍﺭﺩ ﻧﺠﺎﺕ ﭘﯿﺪﺍ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ .
ﺟﻨﺎﺏ ﺯﺍﺭﻋﯽ ﻋﺰﯾﺰ
ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﺩﻟﯿﻞ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﻥ ﻫﻤﻪ ﺗﺎﺳﻒ ﻭ ﺗﺎﺛﺮ ﺑﺎﺑﺖ ﭼﻪ ﺑﻮﺩ؟ ﻫﺴﺘﻪ ﺍﯼ ﺑﯿﺸﺘﺮﺍﺯﺁﻧﮑﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﻨﺎﻓﻊ ﻣﻠﯽ ﮐﺸﻮﺭ ﺣﺎﺻﻠﯽ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﺑﺪﻝ ﺑﻪ ﺍﺑﺰﺍﺭﯼ ﺳﯿﺎﺳﯽ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﺧﺪﻣﺖ ﺭﻭﯾﺎﺭﻭﯾﯽ ﺍﯾﺪﺋﻮﻟﻮﮊﯾﮏ ﺑﺎ ﻏﺮﺏ ﻭ ﺁﻣﺮﯾﮑﺎ ﺳﺘﯿﺰﯼ . ﺁﯾﺎ ﺟﻨﺎﺑﻌﺎﻟﯽ ﺍﺯ ﻫﺰﯾﻨﻪ ﻫﺎﯼ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﻭ ﻏﯿﺮﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ( ﺑﻮﺍﺳﻄﻪ ﺗﺤﺮﯾﻢ ﻫﺎ ) ﮐﻪ ﻫﺴﺘﻪ ﺍﯼ ﺑﺮ ﮐﺸﻮﺭ ﺗﺤﻤﯿﻞ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺍﺻﻼ ﻫﯿﭻ ﻋﻠﻢ ﻭ ﺁﮔﺎﻫﯽ ﺩﺍﺭﯾﺪ؟
ﺁﯾﺎ ﺟﻨﺎﺑﻌﺎﻟﯽ ﻭ ﺳﺎﯾﺮ ﻫﻤﻔﮑﺮﺍﻧﺘﺎﻥ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﺑﺮﺟﺎﻡ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﮐﺮﺩﯾﺪ ﺣﺘﯽ ﯾﮏ ﺑﺎﺭ ﺑﻪ ﺍﺑﻌﺎﺩ “ ﻫﺰﯾﻨﻪ – ﻓﺎﯾﺪﻩ ” ﻣﺤﺼﻮﻻﺕ ﻫﺴﺘﻪ ﺍﯼ ﻣﺎﻥ ﺍﻧﺪﯾﺸﯿﺪﻩ ﺍﯾﺪ؟ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﻃﻠﺒﯽ ﺑﺎ ﻏﺮﺏ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺑﺮﺍﯾﺘﺎﻥ راضی کننده ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﯾﮑﺒﺎﺭ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺍﯾﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﺗﺎﻥ ﻧﭙﺮﺳﯿﺪﯾﺪ ﮐﻪ ﺍﻭﺭﺍﻧﯿﻮﻡ ﻏﻨﯽ ﺷﺪﻩ ﺩﺭ ﻧﻄﻨﺰ ﻭ ﻓﺮﺩﻭ ﭼﻘﺪﺭ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﺮﺍﯾﻤﺎﻥ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻗﯿﻤﺖ ﺁﻥ ﺩﺭ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﭼﻘﺪﺭ ﺍﺳﺖ؟
ﺍﯾﻀﺎﺀ ﺑﻬﺎﺀ ﺭﺍﺩﯾﻮ ﺩﺍﺭﻭﻫﺎ ﻭ ﺳﺎﯾﺮ ﻓﺮﺍﻭﺭﺩﻩ ﻫﺎﯼ ﻫﺴﺘﻪ ﺍﯼ ( ﺑﻤﺎﻧﺪ ﮐﯿﻔﯿﺖ ﺁﻧﻬﺎ ) . ﺁﯾﺎ ﯾﮑﺒﺎﺭ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﺗﺎﻥ ﭘﺮﺳﯿﺪﻩ ﺍﯾﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﻣﺘﻮﺳﻂ ﻫﺰﯾﻨﻪ ﺑﺮﻕ ﺗﻮﻟﯿﺪ ﺷﺪﻩ ﺩﺭ ﮐﺸﻮﺭ ﮐﯿﻠﻮﻭﺍﺗﯽ ۸۰ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﺍﺳﺖ، ﺑﺮﻕ ﺗﻮﻟﯿﺪﯼ ﺩﺭ ﺑﻮﺷﻬﺮ ﮐﯿﻠﻮﻭﺍﺗﯽ ﭼﻘﺪﺭ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺼﺮﻑ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ؟ ﺁﯾﺎ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍﺿﯽ ﺑﻪ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ ﺁﻥ ﻫﻤﻪ ﻫﺰﯾﻨﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ؟ ﺁﯾﺎ ﺍﮔﺮ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺪﺭﺳﺘﯽ ﺑﺪﺍﻧﻨﺪ ﮐﻪ ﻫﺰﯾﻨﻪ ﻫﺴﺘﻪ ﺍﯼ ﭼﻘﺪﺭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻫﺰﯾﻨﻪ ﺑﻬﺪﺍﺷﺖ ﻭ ﺩﺭﻣﺎﻥ، ﺁﻣﻮﺯﺵ ﻭ ﭘﺮﻭﺭﺵ، ﻣﺤﯿﻂ ﺯﯾﺴﺖ، ﺗﻮﺳﻌﻪ ﺣﻤﻞ ﻭﻧﻘﻞ ﻭ ﺳﺎﯾﺮ ﺍﻣﻮﺭ ﺯﯾﺮﺑﻨﺎﯾﯽ ﮐﺸﻮﺭ ﭼﻘﺪﺭ ﺍﺳﺖ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺭﺿﺎﯾﺖ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﻣﻮﺭ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﺧﺮﺝ ﻫﺴﺘﻪ ﺍﯼ ﺷﻮﺩ؟
ﺟﻨﺎﺏ ﺯﺍﺭﻋﯽ ﻋﺰﯾﺰ
ﻣﻦ ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﻫﺰﯾﻨﻪ ﻫﺎﯼ ﻫﺴﺘﻪ ﺍﯼ ﻣﺎﻥ ﭼﻘﺪﺭ ﺍﺳﺖ . ﺍﯾﻀﺎ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﺍﻭﺭﺍﻧﯿﻮﻡ ﻏﻨﯽ ﺷﺪﻩ ﺩﺭ ﻧﻄﻨﺰ ﭼﻘﺪﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻗﯿﻤﺖ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﺁﻥ ﭼﻘﺪﺭ ﺍﺳﺖ ﺍﻣﺎ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﺩﺭ ﺳﺎﻟﻬﺎﯼ۹۱ ﻭ ۹۲ ﮐﻪ ﺍﺯ ﯾﮑﺴﻮ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﺴﺘﻪ ﺍﯼ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺤﺪﻭﺩﯾﺘﯽ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺳﻮﯾﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﺗﺤﺮﯾﻢ ﻫﺎ ﻫﺮﭼﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺮ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﻣﺎﻥ ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ، ﮐﻞ ﺑﻮﺩﺟﻪ ﺳﺎﻟﯿﺎﻧﻪ ﺑﻬﺪﺍﺷﺖ ﻭ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﺑﻪ ﺗﺮﺗﯿﺐ ۱۴۰۰۰ ﻭ ۱۶۸۰۰ ﻣﯿﻠﯿﺎﺭﺩ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﺑﻮﺩ . ﻣﻦ ﻗﺪﺭﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﺟﻨﺎﺑﻌﺎﻟﯽ ﻭﺿﻌﯿﺖ ﺑﻬﺪﺍﺷﺖ ﻭ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﮐﺸﻮﺭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺍﺧﺘﺼﺎﺹ ﭼﻨﯿﻦ ﺑﻮﺩﺟﻪ ﻫﺎﯼ ﻧﺎﭼﯿﺰﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﯾﮏ ﮐﺸﻮﺭ ۷۵ ﻣﯿﻠﯿﻮﻥ ﻧﻔﺮﯼ ﺗﺸﺮﯾﺢ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺗﺎ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﺑﻨﺎ ﺑﺮﮔﺮﯾﺴﺘﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﻭﺿﻌﯿﺖ ﺑﻬﺪﺍﺷﺖ ﻭ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﻣﻤﻠﮑﺖ ﺑﺴﯽ ﺭﻗﺖ ﺍﻧﮕﯿﺰﺗﺮﺍﺳﺖ .
ﺟﻨﺎﺏ ﺯﺍﺭﻋﯽ ﻋﺰﯾﺰ
ﺁﻥ ﺍﺭﻗﺎﻡ ﺳﺒﺐ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ ﺗﺎ ﺟﺎﯾﮕﺎﻩ ﻣﺎ ﺩﺭﺭﺗﺒﻪ ﺑﻨﺪﯼ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﺑﻬﺪﺍﺷﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎﻻ ﻧﺒﺎﺷﺪ . ﻓﯽ ﺍﻟﻮﺍﻗﻊ ﺑﯿﺶ ﺍﺯ ﯾﮑﺼﺪ ﮐﺸﻮﺭ ﺑﺎﻻﺗﺮﺍﺯﻣﺎ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﻧﺪ . ﯾﻌﻨﯽ ﺩﺭ ﺑﯿﺶ ﺍﺯ ﯾﮑﺼﺪ ﮐﺸﻮﺭ ﻭﺿﻊ ﺳﻼﻣﺖ ﻭ ﺑﻬﺪﺍﺷﺖ ﻭ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﻣﺮﺩﻡ ﺷﺎﻥ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺯ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺍﺳﺖ . ﮐﺸﻮﺭﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻭﺿﻊ ﺑﻬﺘﺮﯼ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺻﺮﻓﺎ ﻣﺤﺪﻭﺩ ﺑﻪ ﺟﻮﺍﻣﻊ ﺍﺭﻭﭘﺎﯾﯽ، ﮐﺎﻧﺎﺩﺍ ﯾﺎ ﺍﺳﺘﺮﺍﻟﯿﺎ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﻧﺪ . ﺁﻧﻬﺎ ﮐﻪ ﺟﺎﯼ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺭﻧﺪ . ﻧﻪ ﺟﻨﺎﺏ ﺯﺍﺭﻋﯽ،ﺳﺮﺍﻧﻪ ﺑﻬﺪﺍﺷﺖ ﺩﺭ ﮐﺸﻮﺭﻫﺎﯼ ﻫﻤﺮﺩﯾﻒ ﻣﺎ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﻣﺎﻟﺰﯼ ﯾﺎ ﺗﺮﮐﯿﻪ ( ﮐﻪ ﻧﻪ ﯾﮏ ﮐﭙﺴﻮﻝ ﮔﺎﺯ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﻧﻪ ﯾﮏ ﭘﯿﺖ ﻧﻔﺖ ) ﺑﯿﻦ ۵ ﺗﺎ ۱۰ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻣﺎ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ . ﻣﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﺑﺎﻭﺭ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﯿﺪ ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﮊﺍﭘﻦ ﺑﺎﺯﺍﺀ ﻫﺮ ۱۰۰۰ ﻧﻔﺮ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺑﻪ ۱۴ ﺗﺨﺖ ﺑﯿﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻧﯽ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﻫﺴﺘﻪ ﺍﯼ ۳ /۱ ﺗﺨﺖ .
ﺩﺭﺷﻬﺮﻫﺎﯼ ﺑﺰﺭﮒ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺍﺯﺟﻤﻠﻪ ﺩﺭ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﺮ ۱۰۰۰ ﻧﻔﺮ ۶ /۰ ﭘﺮﺳﺘﺎﺭ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ( ﻭﺑﺎﻟﻄﺒﻊ ﺩﺭ ﺷﻬﺮﺳﺘﺎﻧﻬﺎ ﻭ ﻣﻨﺎﻃﻖ ﺩﻭﺭﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺗﺮﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻫﻢ ﮐﻤﺘﺮﺍﺳﺖ ) ﺩﺭﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﮐﺸﻮﺭﻫﺎﯼ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﯾﺎﻓﺘﻪ ﺑﻪ ﮐﻨﺎﺭ،ﺩﺭ ﺳﻄﺢ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺍﯾﻦ ﻧﺴﺒﺖ ۲۰ ﺑﺮﺍﺑﺮﺍﯾﺮﺍﻥ ﺍﺳﺖ ﯾﻌﻨﯽ ۱۲ ﭘﺮﺳﺘﺎﺭ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﺮ۱۰۰۰ ﻧﻔﺮ ( ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﺧﺮﺍﺳﺎﻥ ۳۰ ﺷﻬﺮﯾﻮﺭ۹۴ ) . ﯾﻘﯿﻦ ﺑﺪﺍﻧﯿﺪ ﺍﮔﺮ ﺍﯾﻦ ﺑﺮﺭﺳﯽ ﺩﺭ ﺧﺼﻮﺹ ﺁﻣﻮﺯﺵ ﻭ ﭘﺮﻭﺭﺵ، ﻣﺤﯿﻂ ﺯﯾﺴﺖ، ﺭﺍﻩ ﺳﺎﺯﯼ ﻭ ﮔﺴﺘﺮﺵ ﺭﺍﻩ ﺁﻫﻦ ﻭ … ﻫﻢ ﺻﻮﺭﺕ ﺑﮕﯿﺮﺩ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﺗﻔﺎﻭﺗﯽ ﺑﺎ ﺑﻬﺪﺍﺷﺖ ﻭﺩﺭﻣﺎﻥ ﭘﯿﺪﺍ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ . ﺩﺭﻋﯿﻦ ﺣﺎﻝ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﯿﺪ ﺳﺮﯼ ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ﻫﺎﯼ ﺩﻭﻟﺘﯽ ﺩﺭ ﻫﻤﯿﻦ ﻭﺳﻂ ﭘﺎﯾﺘﺨﺖ ﺑﺰﻧﯿﺪ ﻭ ﺑﺴﺮﻋﺖ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺧﻮﺍﻫﯿﺪ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﺭﮎ ﻭﺿﻌﯿﺖ ﺑﻬﺪﺍﺷﺖ ﻭ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﮐﺸﻮﺭ ﺧﯿﻠﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﯿﺎﺯﯼ ﺑﻪ ﺍﻋﺪﺍﺩ ﻭ ﺍﺭﻗﺎﻡ ﻭ ﺁﻣﺎﺭ ﭘﯿﺪﺍ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﯿﺪ .
ﺍﻣﺎ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﻧﯿﺴﺖ . ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺳﺎﻝ ۹۲ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﻬﺪﺍﺷﺖ ﻭ ﺩﺭﻣﺎﻥ ۷۵ ﻣﯿﻠﯿﻮﻥ ﺟﻤﻌﯿﺖ ﻓﻘﻂ ۱۶۸۰۰ ﻣﯿﻠﯿﺎﺭﺩ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﺍﺧﺘﺼﺎﺹ ﺩﻫﯿﻢ، ﮐﺸﻮﺭ ﻗﻄﺮ ﺑﺎ ﺣﺪﻭﺩ ۳ ﻣﯿﻠﯿﻮﻥ ﺟﻤﻌﯿﺖ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺩﺭﺁﻣﺪﯼ ﺑﺎﻟﻎ ﺑﺮ۱۹۵ ﻫﺰﺍﺭ ﻣﯿﻠﯿﺎﺭﺩ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﺍﺯ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﭘﺎﺭﺱ ﺟﻨﻮﺑﯽ ﺑﺪﺳﺖ ﺁﻭﺭﺩ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺗﺤﺮﯾﻢ ﻫﺎ ﺳﺒﺐ ﺷﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﻣﺎ ﺻﺮﻓﺎ ۵۰ ﻫﺰﺍﺭ ﻣﯿﻠﯿﺎﺭﺩ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﺍﺯ ﭘﺎﺭﺱ ﺟﻨﻮﺑﯽ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ .
ﺟﻨﺎﺏ ﺯﺍﺭﻋﯽ ﻋﺰﯾﺰ
ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﻫﺰﯾﻨﻪ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﺳﺎﻧﺘﺮﯾﻔﯿﻮﮊﯼ ﮐﻪ ﻋﻨﻘﺮﯾﺐ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻨﺪﯼ ﻭ ﺍﻧﺒﺎﺭ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ ﭼﻘﺪﺭ ﺑﻮﺩﻩ؛ ﺍﯾﻀﺎ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﻓﺮﺩﻭ ﮐﻪ ﺩﺭﺷﺮﻑ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑ
بسمه تعالی
ﺟﻨﺎﺏ ﺁﻗﺎﯼ ﺍﺻﻐﺮﺯﺍﺭﻋﯽ
ﻧﻤﺎﯾﻨﺪﻩ ﻣﺤﺘﺮﻡ ﻣﺮﺩﻡ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﻣﺠﻠﺲ ﺷﻮﺭﺍﯼ ﺍﺳﻼﻣﯽ
ﺑﺎ ﺳﻼﻡ ﻭ ﺗﺤﯿﺎﺕ، ﺗﺼﻮﯾﺮ ﺟﻨﺎﺑﻌﺎﻟﯽ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﮔﺮﯾﺴﺘﻦ ﺑﻮﺍﺳﻄﻪ ﺗﺼﻮﯾﺐ ﺑﺮﺟﺎﻡ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﻓﮑﺮ ﻓﺮﻭ ﺑﺮﺩ ﮐﻪ ﮐﺎﻫﺶ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻮﺍﺭﺩﯼ ﺗﻮﻗﻒ ﺑﺮﺧﯽ ﺍﺯ ﻓﻌﺎﻟﯿﺖ ﻫﺎﯼ ﻫﺴﺘﻪ ﺍﯼﻣﺎﻥ ﻣﮕﺮ ﮐﺪﺍﻡ ﺿﺎﯾﻌﻪ ﻣﻮﻟﻤﻪ ﺭﺍ ﺑﺮ ﮐﺸﻮﺭ ﻭﺍﺭﺩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﮐﻪ ﺟﻨﺎﺑﻌﺎﻟﯽ ﺭﺍ ﺍﯾﻨﻘﺪﺭ ﻣﺘﺎﺛﺮ ﻣﯽ ﻧﻤﺎﯾﺪ؟ ﻣﺸﮑﻠﻢ ﺁﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﻨﺪﻩ ﺑﺮﺧﻼﻑ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﺗﺼﻮﯾﺐ ﺑﺮﺟﺎﻡ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺯﺍﻧﻮﯼ ﻏﻢ ﺑﻪ ﺑﻐﻞ ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ﺑﻠﮑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﮑﺮ ﮐﺮﺩﻡ ﮐﻪ ﮐﺸﻮﺭ ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺳﺎﻝ ﺍﺯ ﭼﺎﻩ ﻭﯾﻞ ﻫﺴﺘﻪ ﺍﯼ ﺩﺍﺭﺩ ﻧﺠﺎﺕ ﭘﯿﺪﺍ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ .
ﺟﻨﺎﺏ ﺯﺍﺭﻋﯽ ﻋﺰﯾﺰ
ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﺩﻟﯿﻞ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﻥ ﻫﻤﻪ ﺗﺎﺳﻒ ﻭ ﺗﺎﺛﺮ ﺑﺎﺑﺖ ﭼﻪ ﺑﻮﺩ؟ ﻫﺴﺘﻪ ﺍﯼ ﺑﯿﺸﺘﺮﺍﺯﺁﻧﮑﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﻨﺎﻓﻊ ﻣﻠﯽ ﮐﺸﻮﺭ ﺣﺎﺻﻠﯽ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﺑﺪﻝ ﺑﻪ ﺍﺑﺰﺍﺭﯼ ﺳﯿﺎﺳﯽ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﺧﺪﻣﺖ ﺭﻭﯾﺎﺭﻭﯾﯽ ﺍﯾﺪﺋﻮﻟﻮﮊﯾﮏ ﺑﺎ ﻏﺮﺏ ﻭ ﺁﻣﺮﯾﮑﺎ ﺳﺘﯿﺰﯼ . ﺁﯾﺎ ﺟﻨﺎﺑﻌﺎﻟﯽ ﺍﺯ ﻫﺰﯾﻨﻪ ﻫﺎﯼ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﻭ ﻏﯿﺮﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ( ﺑﻮﺍﺳﻄﻪ ﺗﺤﺮﯾﻢ ﻫﺎ ) ﮐﻪ ﻫﺴﺘﻪ ﺍﯼ ﺑﺮ ﮐﺸﻮﺭ ﺗﺤﻤﯿﻞ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺍﺻﻼ ﻫﯿﭻ ﻋﻠﻢ ﻭ ﺁﮔﺎﻫﯽ ﺩﺍﺭﯾﺪ؟
ﺁﯾﺎ ﺟﻨﺎﺑﻌﺎﻟﯽ ﻭ ﺳﺎﯾﺮ ﻫﻤﻔﮑﺮﺍﻧﺘﺎﻥ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﺑﺮﺟﺎﻡ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﮐﺮﺩﯾﺪ ﺣﺘﯽ ﯾﮏ ﺑﺎﺭ ﺑﻪ ﺍﺑﻌﺎﺩ “ ﻫﺰﯾﻨﻪ – ﻓﺎﯾﺪﻩ ” ﻣﺤﺼﻮﻻﺕ ﻫﺴﺘﻪ ﺍﯼ ﻣﺎﻥ ﺍﻧﺪﯾﺸﯿﺪﻩ ﺍﯾﺪ؟ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﻃﻠﺒﯽ ﺑﺎ ﻏﺮﺏ ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺑﺮﺍﯾﺘﺎﻥ راضی کننده ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﯾﮑﺒﺎﺭ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺍﯾﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﺗﺎﻥ ﻧﭙﺮﺳﯿﺪﯾﺪ ﮐﻪ ﺍﻭﺭﺍﻧﯿﻮﻡ ﻏﻨﯽ ﺷﺪﻩ ﺩﺭ ﻧﻄﻨﺰ ﻭ ﻓﺮﺩﻭ ﭼﻘﺪﺭ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﺮﺍﯾﻤﺎﻥ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻗﯿﻤﺖ ﺁﻥ ﺩﺭ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﭼﻘﺪﺭ ﺍﺳﺖ؟
ﺍﯾﻀﺎﺀ ﺑﻬﺎﺀ ﺭﺍﺩﯾﻮ ﺩﺍﺭﻭﻫﺎ ﻭ ﺳﺎﯾﺮ ﻓﺮﺍﻭﺭﺩﻩ ﻫﺎﯼ ﻫﺴﺘﻪ ﺍﯼ ( ﺑﻤﺎﻧﺪ ﮐﯿﻔﯿﺖ ﺁﻧﻬﺎ ) . ﺁﯾﺎ ﯾﮑﺒﺎﺭ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﺗﺎﻥ ﭘﺮﺳﯿﺪﻩ ﺍﯾﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﻣﺘﻮﺳﻂ ﻫﺰﯾﻨﻪ ﺑﺮﻕ ﺗﻮﻟﯿﺪ ﺷﺪﻩ ﺩﺭ ﮐﺸﻮﺭ ﮐﯿﻠﻮﻭﺍﺗﯽ ۸۰ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﺍﺳﺖ، ﺑﺮﻕ ﺗﻮﻟﯿﺪﯼ ﺩﺭ ﺑﻮﺷﻬﺮ ﮐﯿﻠﻮﻭﺍﺗﯽ ﭼﻘﺪﺭ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺼﺮﻑ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ؟ ﺁﯾﺎ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍﺿﯽ ﺑﻪ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ ﺁﻥ ﻫﻤﻪ ﻫﺰﯾﻨﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ؟ ﺁﯾﺎ ﺍﮔﺮ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺪﺭﺳﺘﯽ ﺑﺪﺍﻧﻨﺪ ﮐﻪ ﻫﺰﯾﻨﻪ ﻫﺴﺘﻪ ﺍﯼ ﭼﻘﺪﺭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻫﺰﯾﻨﻪ ﺑﻬﺪﺍﺷﺖ ﻭ ﺩﺭﻣﺎﻥ، ﺁﻣﻮﺯﺵ ﻭ ﭘﺮﻭﺭﺵ، ﻣﺤﯿﻂ ﺯﯾﺴﺖ، ﺗﻮﺳﻌﻪ ﺣﻤﻞ ﻭﻧﻘﻞ ﻭ ﺳﺎﯾﺮ ﺍﻣﻮﺭ ﺯﯾﺮﺑﻨﺎﯾﯽ ﮐﺸﻮﺭ ﭼﻘﺪﺭ ﺍﺳﺖ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺭﺿﺎﯾﺖ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﻣﻮﺭ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﺧﺮﺝ ﻫﺴﺘﻪ ﺍﯼ ﺷﻮﺩ؟
ﺟﻨﺎﺏ ﺯﺍﺭﻋﯽ ﻋﺰﯾﺰ
ﻣﻦ ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﻫﺰﯾﻨﻪ ﻫﺎﯼ ﻫﺴﺘﻪ ﺍﯼ ﻣﺎﻥ ﭼﻘﺪﺭ ﺍﺳﺖ . ﺍﯾﻀﺎ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﺍﻭﺭﺍﻧﯿﻮﻡ ﻏﻨﯽ ﺷﺪﻩ ﺩﺭ ﻧﻄﻨﺰ ﭼﻘﺪﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻗﯿﻤﺖ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﺁﻥ ﭼﻘﺪﺭ ﺍﺳﺖ ﺍﻣﺎ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﺩﺭ ﺳﺎﻟﻬﺎﯼ۹۱ ﻭ ۹۲ ﮐﻪ ﺍﺯ ﯾﮑﺴﻮ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﺴﺘﻪ ﺍﯼ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺤﺪﻭﺩﯾﺘﯽ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺳﻮﯾﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﺗﺤﺮﯾﻢ ﻫﺎ ﻫﺮﭼﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺮ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﻣﺎﻥ ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ، ﮐﻞ ﺑﻮﺩﺟﻪ ﺳﺎﻟﯿﺎﻧﻪ ﺑﻬﺪﺍﺷﺖ ﻭ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﺑﻪ ﺗﺮﺗﯿﺐ ۱۴۰۰۰ ﻭ ۱۶۸۰۰ ﻣﯿﻠﯿﺎﺭﺩ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﺑﻮﺩ . ﻣﻦ ﻗﺪﺭﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﺟﻨﺎﺑﻌﺎﻟﯽ ﻭﺿﻌﯿﺖ ﺑﻬﺪﺍﺷﺖ ﻭ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﮐﺸﻮﺭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺍﺧﺘﺼﺎﺹ ﭼﻨﯿﻦ ﺑﻮﺩﺟﻪ ﻫﺎﯼ ﻧﺎﭼﯿﺰﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﯾﮏ ﮐﺸﻮﺭ ۷۵ ﻣﯿﻠﯿﻮﻥ ﻧﻔﺮﯼ ﺗﺸﺮﯾﺢ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺗﺎ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﺑﻨﺎ ﺑﺮﮔﺮﯾﺴﺘﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﻭﺿﻌﯿﺖ ﺑﻬﺪﺍﺷﺖ ﻭ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﻣﻤﻠﮑﺖ ﺑﺴﯽ ﺭﻗﺖ ﺍﻧﮕﯿﺰﺗﺮﺍﺳﺖ .
ﺟﻨﺎﺏ ﺯﺍﺭﻋﯽ ﻋﺰﯾﺰ
ﺁﻥ ﺍﺭﻗﺎﻡ ﺳﺒﺐ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ ﺗﺎ ﺟﺎﯾﮕﺎﻩ ﻣﺎ ﺩﺭﺭﺗﺒﻪ ﺑﻨﺪﯼ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﺑﻬﺪﺍﺷﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎﻻ ﻧﺒﺎﺷﺪ . ﻓﯽ ﺍﻟﻮﺍﻗﻊ ﺑﯿﺶ ﺍﺯ ﯾﮑﺼﺪ ﮐﺸﻮﺭ ﺑﺎﻻﺗﺮﺍﺯﻣﺎ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﻧﺪ . ﯾﻌﻨﯽ ﺩﺭ ﺑﯿﺶ ﺍﺯ ﯾﮑﺼﺪ ﮐﺸﻮﺭ ﻭﺿﻊ ﺳﻼﻣﺖ ﻭ ﺑﻬﺪﺍﺷﺖ ﻭ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﻣﺮﺩﻡ ﺷﺎﻥ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺯ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺍﺳﺖ . ﮐﺸﻮﺭﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻭﺿﻊ ﺑﻬﺘﺮﯼ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺻﺮﻓﺎ ﻣﺤﺪﻭﺩ ﺑﻪ ﺟﻮﺍﻣﻊ ﺍﺭﻭﭘﺎﯾﯽ، ﮐﺎﻧﺎﺩﺍ ﯾﺎ ﺍﺳﺘﺮﺍﻟﯿﺎ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﻧﺪ . ﺁﻧﻬﺎ ﮐﻪ ﺟﺎﯼ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺭﻧﺪ . ﻧﻪ ﺟﻨﺎﺏ ﺯﺍﺭﻋﯽ،ﺳﺮﺍﻧﻪ ﺑﻬﺪﺍﺷﺖ ﺩﺭ ﮐﺸﻮﺭﻫﺎﯼ ﻫﻤﺮﺩﯾﻒ ﻣﺎ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﻣﺎﻟﺰﯼ ﯾﺎ ﺗﺮﮐﯿﻪ ( ﮐﻪ ﻧﻪ ﯾﮏ ﮐﭙﺴﻮﻝ ﮔﺎﺯ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﻧﻪ ﯾﮏ ﭘﯿﺖ ﻧﻔﺖ ) ﺑﯿﻦ ۵ ﺗﺎ ۱۰ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻣﺎ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ . ﻣﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﺑﺎﻭﺭ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﯿﺪ ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﮊﺍﭘﻦ ﺑﺎﺯﺍﺀ ﻫﺮ ۱۰۰۰ ﻧﻔﺮ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺑﻪ ۱۴ ﺗﺨﺖ ﺑﯿﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻧﯽ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﻫﺴﺘﻪ ﺍﯼ ۳ /۱ ﺗﺨﺖ .
ﺩﺭﺷﻬﺮﻫﺎﯼ ﺑﺰﺭﮒ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺍﺯﺟﻤﻠﻪ ﺩﺭ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﺮ ۱۰۰۰ ﻧﻔﺮ ۶ /۰ ﭘﺮﺳﺘﺎﺭ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ( ﻭﺑﺎﻟﻄﺒﻊ ﺩﺭ ﺷﻬﺮﺳﺘﺎﻧﻬﺎ ﻭ ﻣﻨﺎﻃﻖ ﺩﻭﺭﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺗﺮﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻫﻢ ﮐﻤﺘﺮﺍﺳﺖ ) ﺩﺭﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﮐﺸﻮﺭﻫﺎﯼ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﯾﺎﻓﺘﻪ ﺑﻪ ﮐﻨﺎﺭ،ﺩﺭ ﺳﻄﺢ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺍﯾﻦ ﻧﺴﺒﺖ ۲۰ ﺑﺮﺍﺑﺮﺍﯾﺮﺍﻥ ﺍﺳﺖ ﯾﻌﻨﯽ ۱۲ ﭘﺮﺳﺘﺎﺭ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﺮ۱۰۰۰ ﻧﻔﺮ ( ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﺧﺮﺍﺳﺎﻥ ۳۰ ﺷﻬﺮﯾﻮﺭ۹۴ ) . ﯾﻘﯿﻦ ﺑﺪﺍﻧﯿﺪ ﺍﮔﺮ ﺍﯾﻦ ﺑﺮﺭﺳﯽ ﺩﺭ ﺧﺼﻮﺹ ﺁﻣﻮﺯﺵ ﻭ ﭘﺮﻭﺭﺵ، ﻣﺤﯿﻂ ﺯﯾﺴﺖ، ﺭﺍﻩ ﺳﺎﺯﯼ ﻭ ﮔﺴﺘﺮﺵ ﺭﺍﻩ ﺁﻫﻦ ﻭ … ﻫﻢ ﺻﻮﺭﺕ ﺑﮕﯿﺮﺩ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﺗﻔﺎﻭﺗﯽ ﺑﺎ ﺑﻬﺪﺍﺷﺖ ﻭﺩﺭﻣﺎﻥ ﭘﯿﺪﺍ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ . ﺩﺭﻋﯿﻦ ﺣﺎﻝ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﯿﺪ ﺳﺮﯼ ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ﻫﺎﯼ ﺩﻭﻟﺘﯽ ﺩﺭ ﻫﻤﯿﻦ ﻭﺳﻂ ﭘﺎﯾﺘﺨﺖ ﺑﺰﻧﯿﺪ ﻭ ﺑﺴﺮﻋﺖ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺧﻮﺍﻫﯿﺪ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﺭﮎ ﻭﺿﻌﯿﺖ ﺑﻬﺪﺍﺷﺖ ﻭ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﮐﺸﻮﺭ ﺧﯿﻠﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﯿﺎﺯﯼ ﺑﻪ ﺍﻋﺪﺍﺩ ﻭ ﺍﺭﻗﺎﻡ ﻭ ﺁﻣﺎﺭ ﭘﯿﺪﺍ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﯿﺪ .
ﺍﻣﺎ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﻧﯿﺴﺖ . ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺳﺎﻝ ۹۲ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﯾﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﻬﺪﺍﺷﺖ ﻭ ﺩﺭﻣﺎﻥ ۷۵ ﻣﯿﻠﯿﻮﻥ ﺟﻤﻌﯿﺖ ﻓﻘﻂ ۱۶۸۰۰ ﻣﯿﻠﯿﺎﺭﺩ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﺍﺧﺘﺼﺎﺹ ﺩﻫﯿﻢ، ﮐﺸﻮﺭ ﻗﻄﺮ ﺑﺎ ﺣﺪﻭﺩ ۳ ﻣﯿﻠﯿﻮﻥ ﺟﻤﻌﯿﺖ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺩﺭﺁﻣﺪﯼ ﺑﺎﻟﻎ ﺑﺮ۱۹۵ ﻫﺰﺍﺭ ﻣﯿﻠﯿﺎﺭﺩ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﺍﺯ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﭘﺎﺭﺱ ﺟﻨﻮﺑﯽ ﺑﺪﺳﺖ ﺁﻭﺭﺩ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺗﺤﺮﯾﻢ ﻫﺎ ﺳﺒﺐ ﺷﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﻣﺎ ﺻﺮﻓﺎ ۵۰ ﻫﺰﺍﺭ ﻣﯿﻠﯿﺎﺭﺩ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﺍﺯ ﭘﺎﺭﺱ ﺟﻨﻮﺑﯽ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ .
ﺟﻨﺎﺏ ﺯﺍﺭﻋﯽ ﻋﺰﯾﺰ
ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﻫﺰﯾﻨﻪ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﺳﺎﻧﺘﺮﯾﻔﯿﻮﮊﯼ ﮐﻪ ﻋﻨﻘﺮﯾﺐ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻨﺪﯼ ﻭ ﺍﻧﺒﺎﺭ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ ﭼﻘﺪﺭ ﺑﻮﺩﻩ؛ ﺍﯾﻀﺎ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﻓﺮﺩﻭ ﮐﻪ ﺩﺭﺷﺮﻑ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑ
- ۱.۰k
- ۲۵ مهر ۱۳۹۴
دیدگاه ها (۷)
در حال بارگزاری
خطا در دریافت مطلب های مرتبط