کمی از واقعیت فاصله داشت،انگار که متعلق به این کره خاکی ن

کمی از واقعیت فاصله داشت،انگار که متعلق به این کره خاکی نبود. حس میکرد کسی به جز قلم و دفترش نمی‌تواند درکش کند. اگر هم کسی بود ، رفته بود ، اما از یاد .
پس از اینکه او را فراموش کرد انگار به نیمه ی تاریک دنیا پیوست . حتی یادش نبود که او هم زمانی خوشحال بود؛مثل یک پروانه بدون هیچ ترسی ، بی پروا با او پرواز میکرد.
اما چه میشد کرد؟او هم رفته بود
این دفعه مثل دفعه های قبل نبود،جبران کردنی نبود. نمیدانست باید چه کار کند.
تنها چیزی که از این زندگی برایش به جای مانده بود یک خاطره ی تار از او روی بلندای خاکستری حافظه اش بود . چهره ای مبهم ، دختری با موهای کوتاه ، پیرهنی بنفش و شاید هم یک لبخند.
اما آن دختر کجا رفته بود؟شاید هم او نرفته بود ، تو ترکش کرده بودی
دختر مو کوتاه هنوز چشم به راهت مانده ، آن قدری که دیگر موهایش کوتاه نیست -دست کم به اندازه قبل،او هنوز باور داشت که تو برمیگردی،شاید تو با بهار خواهی برگشت یا در مه زمستان. میخواست انکار کند که تو هیچوقت قرار نیست برگردی،نمی توانست باور کند،چه باید میکرد؟
تمام هراسی که داشت این بود که آنقدر منتظر بماند که فراموش کند برای چه کسی ایستاده است.
و تمام چیزی از زندگی اش میخواست تو بودی،موهای‌ کوتاه ، پیرهنی بنفش و یک لبخند واقعی.

ـ۲۳ نوامبر ۲۰۲۴