سردار قاسم سلیمانی پیروزی بر داعش را به رهبری تبریک گفت

سردار قاسم سلیمانی پیروزی بر داعش را به رهبری تبریک گفت. دلیل این کار روشن است چرا که امکان حضور نظامی ایران در سوریه ممکن نبود مگر با«نظر مثبت» فرمانده کل قوا؛ که چنین هم شد.

بسیار دیده شده که اگر دست‌آوردی در نظام حاصل آمده آن را به رهبر تبریک گفته‌اند. اما، آن‌جا که پای «خسارت محض» (توصیفی که شخص ایشان درباره توافق برجام نموده) رهبری مستثناست!

پرسش این است که آیا متصور است توافقی به این مهمی یا بهتر است بگوییم مهم‌ترین توافق در تاریخ ایران بدون «نظر مثبت» رهبر تحقق می‌یافت؟

حال حکایت احمدی‌نژاد است. احمدی نژاد دست‌پخت کیست؟ «بگم بگم»های او که یک روز رقیبان انتخاباتی‌اش را هدف قرار داده بود، اینک سراغ سران قوه قانون‌گذاری و قضائی را رفته است. او به استثنای بازرگان، بنی‌صدر و رجایی که دولت مستعجل داشتند، از دولت میرحسین موسوی تا هاشمی‌رفسنجانی و محمد خاتمی (مجموعا ۲۴ سال) را آماج هتاکی‌های خود قرار داده بود. انگار نه انگار در طول این ۲۴ سال، رهبر در مصدر امور بوده است.

اما در عوض رهبری در آغاز احمدی‌نژاد را «رییس جمهور دانشمند» و در روز پایانی به او «خدا قوت» گفت. گفت که «آنچه که من امروز باید به دوستان عرض کنم، در درجه‌ی اول خداقوّتی است؛ ان‌شاءالله که خسته نباشید. هشت سال کار کردید، تلاش کردید، کارهای خوبی انجام گرفت، تحمل زحمات کار شبانه‌روزی را شماها نشان دادید، یعنی دیده شد، احساس شد».

ایشان مانع تک‌تک اقدامات علیه احمدی‌نژاد شد. جلوی اقدام مجلس برای »پرسش» و احیانا «استیضاح» احمدی‌نژاد را گرفت. اختلاس‌های سه هزار میلیاردی در دولت احمدی‌نژاد را گفت «کش ندهید» و نظر احمدی‌نژاد را به نظر خود نزدیک‌تر دانست.

در دوران احمدی‌نژاد سنگین‌ترین تحریم‌ها در تاریخ دیپلماسی بر کشور ایران تحمیل شد. سیاست خارجی ایران دستخوش تلاطم‌های شدید شد. اقتصاد ایران رو به ویرانی رفت و بسیاری حکایت‌های تلخ دیگر که بر کسی پوشیده نیست.

اینک پرونده ‌های قضایی علیه یک‌یک نزدیکان احمدی نژاد به اجرا گذاشته شده و بنا به منابع حکومتی احمدی‌نژاد خود نیز در هفت پرونده قضایی محکومیت قطعی دریافت کرده است. اما او و یارانش در عوض در حرم عبدالعظیم بست می‌نشینند و عریضه به درگاه او می‌برند به این حجت که در این نظام مقدس! امید احقاق حق نمی‌بیندد.

از آن‌سو، دادستان کل کشور او را «کلکسیونی از نقض قوانین» توصیف می‌کند که خانه‌نشینی کرد و یک روز «بوسه بر تابوت یک کافر و بوسه بر گونه مادر چاو» زد. محسنی اژه‌ای نیز او را به «یک لات» تشبیه کرد که «یک مدت از چشم‌ها افتاده بود» و برای جلب توجه به دیگران «فحش» می‌دهد. اما در مقابل احمدی‌ نژاد، نامه به رهبری را علنی کرده و یادآور شده که «نارضایتی عمومی از وضع کشور و دستگاه قضایی بی سابقه و فریاد قاطبه مردم از بی‌عدالتی و روابط نادرست به آسمان است». او در این نامه وضعیت کشور را چنین توصیف کرده که «امروز متاسفانه عده‌ای اقلیت محض، به هر ترتیب ممکن ، خود را حق مطلق، مالک و صاحب انحصاری کشور و انقلاب و ارباب مردم و دارای حق قطعی حاکمیت دانسته و توده‌های مردم را رعیت می‌پندارند و اصرار دارند که اراده، فهم و نظر آنان ولو علیه نظر عمومی و منافع ملی به هر شکل ممکن و حتی با اعمال زور و فشار به اجرا در آید».

اگر احمدی نژاد خوب بود به «که» تبرک می گفتند؟
فرض بر این بگیریم که دولت احمدی نژا‌د الگویی موفق بود؛ الگویی از یک مدیریت به سامان، پویا، سازنده و پاک‌دست. آیا امروز مدال افتخار در به قدرت رسیدن چنان دولتی را به سینه چه کسی می‌آویختند؟ اگر بنا به تبریک گفتن بود (چنان که سردار قاسمی در موضوع سوریه تبریک گفت) ظهور مدل مدیریتی احمدی‌نژاد را به چه کسی تبریک می‌گفتند؟

اگر این پرسش را با ۸۰ میلیون ایرانی در میان بگذاریم بعید بتوان باور داشت که هر هشتاد میلیون جز یک پاسخ داشته باشند. آن‌ها حمایت‌های بی‌شائبه رهبری از احمدی‌نژاد را در یاد دارند. بهترین گواه این‌که از فردای پایان ریاست‌جمهوریش، احمدی‌نژاد به حکم رهبر عضو تشخیص مصلحت نظام است و هم او اینک فریاد از بی‌دادگاه قوه قضائیه برآورده است. آیا این تشخیص او منطبق بر مصلحت نظام است یا نه. اگر نه، چنان کسی که قدرت تشخیص مصلحت نظام را ندارد چرا در مجمع تشخیص مصلحت نظام جای دارد؟ حال اگر او قدرت تشخیص مصلحت نظام را دارد باید بر حال مملکتی گریست که به تشخیص «رییس‌جمهور دانشمند»! وضعیت دستگاه قضا چنان آشفته است که فریاد قاطبه مردم از بی‌عدالتی قوه قضائیه به آسمان است.

به این شرح، اگر دولت احمدی‌نژاد الگوی موفقی بود باید تبریک به که می گفتند؟ حال باید پرسید چیره ساختن یک «لات بددهن» بر امورات یک ملت آن هم برای هشت سال و سپس نشاندن او در کرسی تشخیص مصلحت نظام را باید از چشم که دید