تاملی بر استاپ موشن خاطرات یک حلزون

خاطرات یک حلزون حاصل اجتماعِ اندیشه‌های آدام الیوت در قالبِ استاپ موشن و تراژدی است. تصورِ اینکه شناخت از جهان و آدم‌ها نتیجه‌ی شناساییِ بُعدِ بعدی تاریخ را بازنماید فُرمتی فرای تصور بوده که همواره در اوج قرار خواهد گرفت. من «مری و مکس» الیوت را بخاطرِ نفْسِ تنهایی انسان در جهان دوست داشتم. انسانی که در تمام ادوارِ تاریخ در قوالبِ مختلف از جمله: تلگراف، نامه، ایمیل و فضای مجازی، تنهایی‌اش ابعادِ فیزیکی و روانی عمیقی داشته که حاصل آن تنهایی بزهکاری در زمان‌های مختلف است. این تنهایی در داستان، که شناخته شده‌ترین آن «هملت» شکسپیر است، در دوران‌های مختلف رختِ ترا‌ژیک به خود گرفت تا عصر حاضر که سینما و نه رسانه، از آن به حق گِله دارد. استاپ موشن «خاطرات یک حلزون» از تنهایی‌ای صحبت می‌کند که بزرگترین فکتش میزانِ نفوذ آن در باورها است. انیمیشن با الگوریتمی یکسان اندیشه‌ی مولف را به بیننده منتقل می‌کند. با انیمیشن می‌شود بر اذهان تسلط یافت و توانایی کاشتِ باوری در اذهان را داشت. آنچه اثرِ الیوت را به یک فهمِ قابلِ باور تبدیل می‌کند موسیقی منحصر به فرد آن است. موسیقی و قصه همکلامیِ متحیر کننده‌ای دارند و باید اعتراف کرد که هنگامی که ما انقطاعِ یک نسل را به واسطه‌ی جبرِ جغرافیایی و تضادِّ علمی مشاهده کنیم نسل پیشین برایمان قابل ترحم می‌شود. این ترحم در محصولِ فرهنگیِ الیوت زبانِ عامه‌ای به خود گرفته که شکل ناهنجارِ آن تحمل کردنی است و...
برای مطالعه متن کامل از لینک زیر استفاده کنید.
https://longtake.ir/mag/?p=25460
برای مشاهده ویدئوی مرتبط از لینک زبیر استفاده کنید.
https://aparat.com/v/qlj3dm9