برای لبخند زدن...

برای لبخند زدن...
همیشه نباید...
یک چتر باشد و باران و یک نفر...
که گمان کنی عاشقانه تصویرت را قاب می گیرد...
همیشه نباید...
یک کافه باشد و قهوه و یک موزیک آرام...
برای لبخند زدن...
همیشه نباید...
نیمکت های خالی شهر را پر کرد از بودن های الکی...
گاهی شاید باید...
یک نفر بیاید و تمام لبخندش را قسمت کند...
این یک نفر...
با تمام خستگی هایش...
کلافگی هایش...
حرف های نگفته ی دل خودش...
تنها لبخند چند ثانیه ای خودش را با تو قسمت می کند...
کاری که خیلی ها نمی کنند...
خیلی ها!
برای لبخند زدن...
گاهی به جز...
آسمان و ستاره و دوران گل نرگس ها...
به جز...
برف و تعطیلی و سفیدی و طنز...
یک نفر هست...
که با تمام غریبانگی و غریبگی اش لبخندش را قسمت می کند...
:)
روزهاتون پر از سفیدی و آرامش و عشق لبخندتون پایدار ....