ﺍﺯ ﺑﭽﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ
ﺭﺣِﻤَﺖ ﺯﺍﺭ ﻣﯿﺰﻧﺪ
ﺍﺯ ﮔﺮﮒ ﺧﺴﺘﻪ ﯼ
ﻣﺴﺘﺘﺮ ﻣﯿﺎﻥ ﺗﻨﻢ
ﺍﺯﺑﻮﯼ ﺗﻨﺪ ﺧﺸﻢ ﺯﻣﯿﻦ
ﻣﺚ ﺗﻮ
ﺗﻮ ﻧﺎ ﺍﻣﯿﺪﯾﻪ ﻣﻦ ﺍﺯ
ﻣﺮﺩ ﺑﻮﺩﻧﻢ
ﺍﯾﻦ ﺟﺎﻧﻮﺭ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻮ ﺷﻌﺮ ﻣﯿﺸﻮﺩ
ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﻭ ﺭﯾﺨﺘﻪ ﺷﺪﻩ، ﮔﯿﺞ ﻣﯿﺰﻧﻢ
ﺍﯾﻨﮕﻮﻧﻪ ﺩﺍﻍ، ﺭﺳﻮﻟﻪ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﻋﺒﺲ
ﺩﺭ ﭼِﻨﺪﺵ ﻣﻘﺪﺱ ﺧﻮﯾﺶ ﺟﺎﻥ ﻣﯿﮑﻨﻢ
ﻣﺎﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﯿﻤﻪ ﯼ ﭘﺮِ ﻟﯿﻮﺍﻥ ﭼﮑﺎﺭ
ﺍﯾﻦ ﺑﺎﻗﯿﻪ ﺳﻤﯽ ﺳﺖ ﮐﻪ ﭘﯿﺸﺘﺮ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺍﻡ
ﺳﺎﻗﯽ ﺗﻤﺎﻡ ﮐﻦ ﻗﺼﻪ ﺭﺍ ﮐﻪ ﻧﻮﺵ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ
ﺁﻧﺎﻥ ﮐﻪ ﺧﺮﺍﺏ ﺗﻮ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ
ﺍﺯ ﺑﭽﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺭﺣِﻤَﺖ ﺯﺍﺭ ﻣﯿﺰﻧﺪ
ﺍﺯ ﮔﺮﮒ ﺑﻐﺾ ﮐﺮﺩﻩ ﺗﻮﯼ ﭘﯿﺮﻫﻨﻢ
ﺍﺯ ﺟﻨﮓ ﻣﻦ ﺑﺮﺍﯼ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﮐﺮﺩﻧﺖ
ﺍﺯ ﺍﺷﮏ ﻫﺎﯾﺖ ﺑﺮﺍﯼ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﮐﺮﺩﻧﻢ
ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﺸﯿﻦ ﻭ ﺑﻪ ﺣﺎﻓﻆ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﻦ
ﺑﺎ ﯾﺎﺩ ﺑﻮﺳﻪ ﻫﺎ ﻭ ﻟﺐ ﻭ ﺑﻮﯼ ﮔﺮﺩﻧﻢ
ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺁﻥ ﺯﺧﻢ ﻫﺎﯼ ﺩﺭ ﮔﻠﻮ
ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻣﻨﻮ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﻫﺎﯼ ﻣُﺮﺩﻧﻢ
ﺁﻟﻮﺩﻩ ﮐﻦ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ
ﺁﻟﻮﺩﻩ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻭﯾﺮﻭﺳﻪ ﺑﯿﺮﺣﻢ ﮐﻦ
ﺩﺭ ﺣﺠﻢ ﺭﻧﮕﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻣﺎﺳﺖ ﺑﻨﮕﺮﺩ
ﺁﻧﺎﻥ ﮐﻪ ﺩﭼﺎﺭ ﺗﻮ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ
ﺍﺯ ﺑﭽﻪ ﯾﺘﯿﻤﯽ ﮐﻪ ﻣﻨﻢ ﻭ ﺯﺍﺭ ﻣﯿﺰﻧﻢ
ﺍﯾﻦ ﻋﻨﮑﺒﻮﺕِ ﮐﻼﻓﻪ ﮐﻪ ﺗﺎﺭ ﻣﯿﺘﻨﻢ
ﺍﯾﻦ ﺟﺎﻧﻮﺭِ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺩﺭ ﺩﺍﻡِ ﺧﻮﯾﺶ
ﺍﯾﻦ ﺁﻥ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﻧﺘﻬﺎ ﺭﺳﯿﺪﻩ ﺍﯼ ﻣﻨﻢ