سهم من،

سهم من،
آسمانیست که آویختن پرده‌ای
آنرا از من میگیرد
سهم من پایین رفتن از یک پلهٔ
متروکست و به چیزی در پوسیدگی و
غربت و اصل گشتن
سهم من گردش حزن آلودی
در باغ خاطره‌هاست
و در اندوه صدایی جان دادن
که به من میگوید:
«دستهایت را
«دوست میدارم»
دستهایم را در باغچه میکارم
سبز خواهم شد..

میدانم، میدانم، میدانم