ﮔﺎﻫﯽ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ
ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﯽ ﭼﻪ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺖ
ﮐﻪ ﺍﻧﻘﺪﺭ ﺑﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺭﺧﺸﻮﺭ ﻣﯽ ﭘﯿﭽﺪ
ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻡِ ﻭﺟﻮﺩﺕ
ﺍﻧﻘﺪﺭ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﺩ ﮐﻪ ﺍﺻﻼ
ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﯽ ﮐﺪﺍﻣﺸﺎﻥ ﺭﺍ
ﺟﻮﺍﺑﮕﻮ ﺑﺎﺷﯽ
ﮔﻼﯾﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻭ ﻻﻝ ﻣﯽ ﺷﻮﯼ
ﺑﻐﺾ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﻧﮑﻨﯽ
ﺧﻔﻪ ﺍﺕ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ
ﺩﻝ ﺭﺍ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻢ . . .
ﮔﺎﻫﯽ ﻫﺮﭼﻘﺪﺭ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯾﺶ ﻧﻘﺶِ
ﺁﺩﻡ ﺑﺰﺭﮔﻬﺎ ﺑﺎ ﻇﺮﻓﯿﺖ ﻫﺎﯼِ ﺑﺎﻻ
ﺑﺎ ﺻﺒﻮﺭﯼِ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﻫﻢ ﺑﺎﺯﯼ ﮐﻨﯽ
ﯾﮏ ﺟﺎﯾﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﺖ ﺩﺭ ﻣﯽ ﺭﻭﺩ
ﯾﮏ ﺟﺎﯾﯽ ﺭﺍﺳﺘﺶ
ﺧﻮﺩﺕ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﺁﻥ ﻫﻤﻪ ﺑﯽ ﻗﺮﺍﺭﯼ ﺭﺍ
ﺑﻪ ﺭﺥِ ﺁﯾﻨﻪ ﯼ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﯼ ﺭﻭﺯﻫﺎﯾﺖ ﺑﮑﺸﺪ
ﺷﺎﯾﺪ ﮐﻪ ﺟﺎﯾﯽ
ﺑﻪ ﭘﺎﻫﺎﯼِ ﻧﯿﺎﻣﺪﻩ ﯼ ﮐﺴﯽ
ﺧﺪﺍﯼِ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﺑَﺮ ﺑﺨﻮﺭﺩ
ﮐﻤﯽ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﻨﺪ ﻗﺪﻡ
ﺁﻣﺪﻧﺶ ﺭﺍ
ﺩﻭ ﺗﺎ ﯾﮑﯽ ﺑﯿﺎﯾﺪ
.
ﻋﺎﺩﻝ ﺩﺍﻧﺘﯿﺴﻢ