فیک کوک،پارت ۴۱
#عشق‌وجنون
#فیک‌کوک
#پارت۴۱
برای آخرین بار خودش را در اینه وارسی کرد ،
برای رفتن به آن مهمانی دلیلی نداشت...
پیراهن مجلسی زرشکی کوتاهی که پوشیده بود ، خوب در تنش نشسته بود...
به آرایش کردن علاقه ای نداشت اما با آنچه که در این یک هفته به او گذشته بود به آن نیاز داشت....
کیف دستی اش را برداشت و از خانه بیرون زد...
فاصله ی خانه او تا مقصدش بیشتر از نیم ساعت بود ، البته تعجبی هم نداشت، جدا از همه ی اتفاقات اختلاف طبقاتیه زیادی هم داشتند...
اما در این یک مورد مطمئن بود..، کوک خیلی متواضع و مهربان بود
صفاتی که کم در ثروتمندان پیدا می‌شد...
فکر کرد این هم بخاطر آن شش سال زمانیست که در تیمارستان گذرانده وگرنه او هم مثل بقیه بود...
تالار بزرگی بود ، نورافکن ها همراه با ریتم اهنگ‌ها هماهنگ بودند...
پایش را که داخل آن تالار بزرگ گذاشت ، سروصدا های وحشتناک اولین چیزهایی بودند که به استقبالش آمدند...
*ا.ت*
خیلی تاریک بود فقط نورافکن ها روشن بودن..،
به علاوه از اون ، شلوغی هم باعث شد که نتونم کوک رو پیدا کنم...،
اما عجیب نیست بالاخره اون میزبان این مهمونی به این بزرگیه و همه کسایی که اینجان شش سال میشه که اونو ندیدن و دلتنگشن ،
آروم میزی پیدا کردم و تنها نشستم...
گارسون به طرفم اومد و ویسکی جلوم گذاشت ،
با دیدنش یاد اون روزی که با کوک رفتیم بار افتادم ،
هیچوقت یادم نمیره چه حرفایی بهم زد ، بغضم گرفت اما نمیخواستم آرایشم خراب بشه...
حاضر بودم همه‌چیزم رو بدم تا فقط یکبار دیگه لپاشو ببوسم...
با این حالی که من داشتم نمیتونستم تضمین کنم که با مست شدنم آبروی خودمو پیش جونگکوک نمی‌برم پس لب به ویسکی نزدم...
تو افکار خودم بودم که جیهو رو دیدم که عصبانی اومد طرفم،
محکم دستاشو رو میز کوبید ،
و عصبی غرید:
جیهو: دختره تو فکر کردی کی هستی...، ازت بدم میاد تو همه‌چیزمو گرفتی.،
گیج نگاش کردم ،
بدون اینکه منتظر واکنشی از طرف من باشه تنه ای به من زد و رفت...
فکر کنم مسته که دیوونه شده ،
برای من اهمیتی نداشت
لمس شونه هام توسط کسی باعث شد لرزش خفیفی توی ستون فقراتم جریان بگیره ،
برگشتم و دیدمش...
چقدر تو این لباس ها جذاب شده بود...
میتونم قسم بخورم اون خاص ترین کسیه که تو کل عمرم دیدم
اما باید نگاهمو کنترل کنم ، برای صدمین بار به خودم یادآوری کردم که من هیچ نسبتی با اون ندارم...
از جام بلند شدم و چند قدمی بهش نزدیک شدم که نگاه های خیره‌اشو رو خودم حس کردم
انگار محو من شده بود...
عصبی شدم هنوز دست از بازی دادن من برنداشته بود حتی الان که منو از خودش رونده بود..
_سلام ا.ت خوشحالم که اومدی*ذوق زده*
لحن ذوق زده ای داشت،
هیچوقت نتونستم بهش بگم وقتی ذوق میکنه شبیه خرگوشا میشه...
دلم میخواست بپرم بغلشو بهش بگم ، بگو که شوخی کردی ، بگو تو هم منو دوست داری
آروم سرمو به اطراف تکون دادم ، افکارم واقعا احمقانه بود
نفس آسوده ای کشیدم که از عشقش هنوز اونقدرا هم دیوونه نشدم که همچین کاری کنم
آروم دستمو به طرفش دراز کردم
+سلام آقای جئون از دیدنتون خیلی خوشحالم*بسیار رسمی،با لبخند فیک*
ناباور بهم خیره شد و متعجب لب زد
_هه..چرا اینجوری حرف میزنی..؟*تک‌خنده*
+چجوری؟
_انقدر رسمی و سرد...چیزی شده؟
با تنفر به چشماش خیره شدم ،
با بی تفاوتی تمام اومده و به من میگه چیزی شده...؟
نه:) فقط من زیر بار عشقت له شدم ، اتفاق خاصی نیوفتادههه...
+نه چیزی نشده
_پس چرا ای...
حرفشو قطع کردم
+آقای جئون رابطه ی ما چیزی بیشتر از روانپزشک و بیمار نیست...
#فیک‌کوک
#پارت۴۱
برای آخرین بار خودش را در اینه وارسی کرد ،
برای رفتن به آن مهمانی دلیلی نداشت...
پیراهن مجلسی زرشکی کوتاهی که پوشیده بود ، خوب در تنش نشسته بود...
به آرایش کردن علاقه ای نداشت اما با آنچه که در این یک هفته به او گذشته بود به آن نیاز داشت....
کیف دستی اش را برداشت و از خانه بیرون زد...
فاصله ی خانه او تا مقصدش بیشتر از نیم ساعت بود ، البته تعجبی هم نداشت، جدا از همه ی اتفاقات اختلاف طبقاتیه زیادی هم داشتند...
اما در این یک مورد مطمئن بود..، کوک خیلی متواضع و مهربان بود
صفاتی که کم در ثروتمندان پیدا می‌شد...
فکر کرد این هم بخاطر آن شش سال زمانیست که در تیمارستان گذرانده وگرنه او هم مثل بقیه بود...
تالار بزرگی بود ، نورافکن ها همراه با ریتم اهنگ‌ها هماهنگ بودند...
پایش را که داخل آن تالار بزرگ گذاشت ، سروصدا های وحشتناک اولین چیزهایی بودند که به استقبالش آمدند...
*ا.ت*
خیلی تاریک بود فقط نورافکن ها روشن بودن..،
به علاوه از اون ، شلوغی هم باعث شد که نتونم کوک رو پیدا کنم...،
اما عجیب نیست بالاخره اون میزبان این مهمونی به این بزرگیه و همه کسایی که اینجان شش سال میشه که اونو ندیدن و دلتنگشن ،
آروم میزی پیدا کردم و تنها نشستم...
گارسون به طرفم اومد و ویسکی جلوم گذاشت ،
با دیدنش یاد اون روزی که با کوک رفتیم بار افتادم ،
هیچوقت یادم نمیره چه حرفایی بهم زد ، بغضم گرفت اما نمیخواستم آرایشم خراب بشه...
حاضر بودم همه‌چیزم رو بدم تا فقط یکبار دیگه لپاشو ببوسم...
با این حالی که من داشتم نمیتونستم تضمین کنم که با مست شدنم آبروی خودمو پیش جونگکوک نمی‌برم پس لب به ویسکی نزدم...
تو افکار خودم بودم که جیهو رو دیدم که عصبانی اومد طرفم،
محکم دستاشو رو میز کوبید ،
و عصبی غرید:
جیهو: دختره تو فکر کردی کی هستی...، ازت بدم میاد تو همه‌چیزمو گرفتی.،
گیج نگاش کردم ،
بدون اینکه منتظر واکنشی از طرف من باشه تنه ای به من زد و رفت...
فکر کنم مسته که دیوونه شده ،
برای من اهمیتی نداشت
لمس شونه هام توسط کسی باعث شد لرزش خفیفی توی ستون فقراتم جریان بگیره ،
برگشتم و دیدمش...
چقدر تو این لباس ها جذاب شده بود...
میتونم قسم بخورم اون خاص ترین کسیه که تو کل عمرم دیدم
اما باید نگاهمو کنترل کنم ، برای صدمین بار به خودم یادآوری کردم که من هیچ نسبتی با اون ندارم...
از جام بلند شدم و چند قدمی بهش نزدیک شدم که نگاه های خیره‌اشو رو خودم حس کردم
انگار محو من شده بود...
عصبی شدم هنوز دست از بازی دادن من برنداشته بود حتی الان که منو از خودش رونده بود..
_سلام ا.ت خوشحالم که اومدی*ذوق زده*
لحن ذوق زده ای داشت،
هیچوقت نتونستم بهش بگم وقتی ذوق میکنه شبیه خرگوشا میشه...
دلم میخواست بپرم بغلشو بهش بگم ، بگو که شوخی کردی ، بگو تو هم منو دوست داری
آروم سرمو به اطراف تکون دادم ، افکارم واقعا احمقانه بود
نفس آسوده ای کشیدم که از عشقش هنوز اونقدرا هم دیوونه نشدم که همچین کاری کنم
آروم دستمو به طرفش دراز کردم
+سلام آقای جئون از دیدنتون خیلی خوشحالم*بسیار رسمی،با لبخند فیک*
ناباور بهم خیره شد و متعجب لب زد
_هه..چرا اینجوری حرف میزنی..؟*تک‌خنده*
+چجوری؟
_انقدر رسمی و سرد...چیزی شده؟
با تنفر به چشماش خیره شدم ،
با بی تفاوتی تمام اومده و به من میگه چیزی شده...؟
نه:) فقط من زیر بار عشقت له شدم ، اتفاق خاصی نیوفتادههه...
+نه چیزی نشده
_پس چرا ای...
حرفشو قطع کردم
+آقای جئون رابطه ی ما چیزی بیشتر از روانپزشک و بیمار نیست...
۴.۴k
۱۹ تیر ۱۴۰۳
دیدگاه ها (۸)
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.