اول دفعه که بچه ریزه میزه خودمو دادم بغل بابام ، بهش گفتم

اول دفعه که بچه ریزه میزه خودمو دادم بغل بابام ، بهش گفتم حاجی از این نوه ات آبی گرم نمیشه، آبروت رفت، تموم ،شرمنده رزمنده نمیشه.
آهی کشید و گفت: یاد سال شصت و سه منطقه گرگنی ایلام افتادم ؛ تازه منطقه رو آزاد کرده بودیم ، عراقیها هم پاتک شدید میکردند، از گردان گفتند یه دسته سرباز داوطلب میفرستیم برای تقویت خاکریز.
وقتی آمدند دیدم سرباز کوچولویی که قدش به یک و شصت هم نمیرسه و آرپی جی ای که دستش هست هم تا رو کمرش قدکشیده با خودم که کماندوهای عراقی را تو دیدگاه دیده بودم و هرکدامشان یه کوله پشتی رو پشتشان بود که دوتا مثل این سرباز رو توش جا میدادن، با خودم گفتم آبروم رفت تموم ، این که سرباز نمیشه.
اما وقتی بهش گفتم میتونی آرپی جی بزنی ، مردنی،[البته با شوخی] خندید و گفت جناب من خودش تانک هم میزنی.
آذری بود و با غیرت.
وقتی شب عراقیها آمدند و تک شبانه شروع شد ، به اون و سه تا دیگه گفتم ببینم چه میکند ها، هرکدام یه گوشه خاکریز چهار پنج تا آرپی جی با فاصله بزنید ،
چند دقیقه بعد شنیدم یکی تتد تند داد میزنه" آفتافه هار دا ده"
از دیدگاه فرماندهی دادزدم ، خدا خفت کنه حالا آفتابه میخوای چکار؟
آمد نزدیک و گفت جناب " گوشم سوختی"
نگاه کردم دیدم قبضه آرپی جی شده ، یه پارچه آتیش، گفتم مگه چند تا زدی گفت، جناب "آنهای دیگه ترسیدن همه شو خودت زدی؛
اونم ریزه میزه بود، اسمش یاد نمیره سرباز بود،رزمنده بود،
"درساز"اسمش بود.