‍ از آدمای زندگیمون بت نسازیم، آدما همونقدر که خوبی و قشن

‍ از آدمای زندگیمون بت نسازیم، آدما همونقدر که خوبی و قشنگی دارن، بدی و پلشتی هم دارن، حق دارن داشته باشن. ذات آدمی با خیر و شره، قدیس ساختن از هر آدمی، جز اینکه موجب سرخوردگیمون بشه، چیز دیگه ای نداره ..
وقتی به کسی دل میبندین، اونو مصداق ابر انسان بحساب نیارین، با معشوق های تو شعرهای مولانا و حافظ مقایسه ش نکنید ، توی اون شعرها خبری از انسان دو پا نیست، همه ی اون معشوق ها موجودی برتر ازین آدم خاکیه ..
این آدم تو ذات خودش کم و کاستی رو داره ، هوس رو داره، هرزه گی رو داره، بی وفایی رو داره ، دروغ گویی رو داره ، شیطنت رو داره خلاصه ، به آدما ی دور و برمون حق بدیم که کمی پلشتی داشته باشن!! ازشون بت نسازیم که یه روز از خورد شدنشون نشکنیم ، عشق آسمانی رو روی زمین و روی آدم زمینی جستجو نکنیم چون جوابی نمیگیریم، فقط تشنه تر میشیم از خوردن این سراب؛
آدمی در عالم خاکی نمی آید به دست
عالمی دیگر بباید ساخت وز نو آدمی