من نه عاشق بودم و نه محتاج نگاهی که بلغزد بر من...

من نه عاشق بودم و نه محتاج نگاهی که بلغزد بر من...
من خودم بودم و یک حس غریب که به صد عشق و هوس می ارزید...
من خودم بودم و دستی که صداقت می کاشت ... گرچه در حسرت گندم پوسید...
من خودم بودم و هر پنجره ای که به سرسبزترین نقطه بودن وا بود...
و خدا می داند سادگی از ته دل بستگیم پیدا بود...
من نه عاشق بودم و نه دلداده گیسوی بلند...
و نه آلوده به افکار پلید...
من به دنبال نگاهی بودم که مرا ازپس دیوانگی ام می فهمید...
آسمان فرصت پرواز بلندیست ...
ولی
قصه اینست چه اندازه کبوتر باشی...