رمان جاسوس و مدرسه پارت ۴

اکنون( زمان حال) از زبان دامیان دزموند::
حدودا ۸ سال از اختلاص گری و جنایت های پدر می گذرد،باورم نمی شود که او چنین آدم ظالم و پست فطرتی بود! هرچند به هر حال او پدرم هست و نباید اینطور درموردش قضاوت بکنم اما تا به حال مهری از او دریافت نکردم!
همیشه مشغول کار های پلیدش بود و هیچ گاه برای من وقتی نداشت،همیشه فقط پول می فرستاد و از خدمتکاران می خواست که هرچه می خواهم برایم فراهم بکنند.
ولی او این را درک نمی کرد که همه چیز را با پول نمی شود خرید! آن عاطفه،انگیزه ی تشویق شدن از سوی پدر،آن همه محبت،لذت مزه کردن طعم شادی با اعضای خانواده، هیچ گاه برایم فراهم نبود. حتی دوستانی که داشتم فقط به سبب شان و منزلت پدر و دارایی خانوادگی ما بود،بر این فرض می کنم که اگر روزی بی پول می شدیم آیا روال زندگی به حالت عادی و معمولی باز می گشت؟ آیا این دوستان برای من ماندنی بودند و می توانستم روی تعاون و دوستی شان حساب بکنم؟
شدیدا گیج و حیران شده بودم. پس از شنیدن خبر جنایت های پدر مرا در خانه ای در یکی از شهر هایی در گوشه کنار های نیویورک فرستادند تا به همراه برادر و مادرم ادامه ی روزگارم را سپری کنم، که مبادا طلب کاران به سراغ من و برادرم نیز بیایند!
هر چند این نخستین باری بود که من و برادرم در یک خانه اوقاتمان را سپری می کردیم!
زیرا که به دلیل مشکلات اخلاقی خانوادگی کما بیش پیوند های خانوادگی گسسته شده بود و مادرم به همراه برادرم در خانه ای جدا زندگی می کردند و پدرم و من در یک خانه که البته پدر زیاد به خانه نمیامد و اتاق های ما کاملا از هم جدا بود و به ندرت او را می دیدم!
در ابتدا روابط من و برادرم به شدت سرد بود گویی غریبه ای باشم که تازه از یتیم خانه مرا از بند تنهایی آزاد ساخته اند و به خانه ای به ظاهر مفرح آورده باشند!
درد شدیدی از بی مهری در وجودم حس می کنم اکنون که بزرگ تر شده ام و به درک بیشتری نسبت به خود و خانواده ام رسیدم هنوز هدف اصلی زندگی ام را پیدا نکرده ام!
حس بی ارزش بودن و ناتوانی می کنم،فکر می کنم هیچ پشتوانه ای در زندگی نخواهم داشت! نه خانواده ای خون گرم نه دوستانی همراه!