پارت۵۶(هر یه نفر که فالو کنه یه پارت حاییزه میگرین)

خنديد و گفت:
ـ اينا دليل مسخره نيست دختر خانوم، از نگراني يه پدر عاشق سرچشمه مي گيره.
ـ نيما تو من و مي شناسي. من همچين دختري هستم؟
ـ نه، ولي شايد جو زده بشي.
ـ گمشو، من و باش از کي کمک مي خوام.
ـ تو باز يادت رفت نه سال از من کوچيک تري؟
ـ خودت نمي ذاري آخه.
ـ شايد بشه يه کاري کرد.
با خوشحالي گفتم:
ـ چه کاري؟!
از جا بلند شدم و در حالي که نيما به سمت دستشويي مي رفت و گفت:
ـ اونش و ديگه بعدها بهت مي گم. الان چه عجله اي داري براي رفتن؟
داد زدم:
ـ دير مي شه به خدا نيمــــا.
ماني جاي برادرش نشست و گفت:
ـ واسه چي دير مي شه؟ چرا هوار مي زني؟ باز اين نيما سر به سرت گذاشت؟
ـ دق مي ده اين آخر من رو. من نمي دونم چرا همه ي پسرا دوست دارن دخترا رو بذارن توي خماري و بعدش از جلز ولز کردنشون حال کنن.
ـ بقيه ي پسرا رو نمي دونم، ولي نيما از بچگي عادتش بوده. حالا چي مي گفتين؟
نمي خواستم حالا چيزي در اين مورد بدونه، از اين رو گفتم:
ـ طبق معمول چرت و پرت.
آتوسا که با اون بلوز شيک بنفش رنگ و شلوار نقره اي کلي خواستني شده بود، اون طرف نشست و در حالي که دستم رو مي فشرد گفت:
ـ آبجي کوچولوي خودم چه طوره؟
صداي آتوسا يک دنيا آرامش توي خودش نهفته داشت. خدايي صداش جذاب و گيرا بود. از لحاظ چهره هم به اندازه ي يک آسمون با من تفاوت داشت. چشم و ابروي کشيده ي مشکي رنگ داشت، با بيني کوچولوي سر بالا و لب و دهان غنچه و سرخ. برعکس من که همه چيزم ته رنگ سبز داشت. دستش رو فشردم و گفتم:
ـ من که خوبم، تو ولي انگار بهتري. هيچ يادي از من و عزيز و بابا نمي کني. فکر نمي کردم اين قدر شوهري باشي!
ماني خنديد و آتوسا چشم غره اي رفت و گفت:
ـ اِ، بي تربيت! جلوي ماني اين جوري مي گي باورش مي شه.
ـ منم مي گم که باورش بشه. راستي آتوسا چه قدر اين شلوارت خوشگله. از کجا خريدي؟