ﺑﺎﺗﻮ... ﺑﯽ ﺗﻮ... ﺑﺎ ﺗﻮ، ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺑﻬﺎﺭﯼ‏ﺍﻡ ﺭﺍ ﭘﺎﯾﺎﻧﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﻭ ﺑﯽ‏ﺗﻮ، ﭘﺮﻧﺪﻩ‏ﺍﯼ ﺁﺷﯿﺎﻥ ﮔﻢ‏ﮐﺮﺩﻩ ﺩﺭ ﺟﺎﺩﻩ‏ﻫﺎﯼ ﭘﺎﯾﯿﺰﻡ. ﺗﻮ ﮐﻪ ﻫﺴﺘﯽ، ﭘﻨﺠﺮﻩ، ﺑﺎ ﺑﺎﻝ‏ﻫﺎﯾﯽ ﮔﺸﻮﺩﻩ ﺍﺯ ﺁﻓﺘﺎﺏ، ﺑﺎﻏﭽﻪ ﺭﺍ ﻣﺮﻭﺭ ﻣﯽ‏ﮐﻨﺪ. ﺑﺎ ﺗﻮ، ﻧﻔﺲ‏ﻫﺎﯼ ﻣﺎﺩﺭﺍﻧﻪ، ﺗﯿﺮﺭﺱ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﻭ ﺗﺸﻮﯾﺶ ﺭﺍ ﻣﺠﺎﻝ ﻧﻤﯽ‏ﺩﻫﻨﺪ. ﺁﺟﺮ ﺑﻪ ﺁﺟﺮ، ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻣﯽ‏ﺷﻮﻡ؛ ﻭﻗﺘﯽ ﭘﻨﺎﻩ ﺩﺳﺖ‏ﻫﺎﯼ ﺍﻣﻨﺖ، ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﻋﺸﻖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﺮﻧﻢ ﻣﯽ‏ﺁﯾﻨﺪ. ﺑﯽ‏ﺗﻮ، ﺑﻦ‏ﺑﺴﺘﯽ ﻣﯽ‏ﺷﻮﻡ ﺩﺭ ﻫﺰﺍﺭ ﺗﻮﯼ ﺭﻧﺞ‏ﻫﺎﯼ ﺧﻮﯾﺶ. ﺑﯽ‏ﺗﻮ، ﺷﮑﻮﻩ ﺟﻬﺎﻥ، ﻭﯾﺮﺍﻧﻪ‏ﺍﯼ ﺍﺳﺖ ﻣﺴﮑﻮﺕ ﻭ ﺑﯽ‏ﻫﯿﺎﻫﻮ. ﻣﯽ‏ﺳﺘﺎﯾﻤﺖ ﮐﻪ ﺭﻭﻧﻖ ﮐﻮﭼﻪ‏ ﻫﺎﯼ ﺳﺮﺩﺳﯿﺮ ﻭﺟﻮﺩﻡ ﻫﺴﺘﯽ؛ ﺁﻥ‏ﭼﻨﺎﻥ ﮐﻪ ﺁﻓﺘﺎﺏ، ﺭﮒ‏ﻫﺎﯼ ﺳﭙﯿﺪ ﻗﻄﺐ ﺭﺍ.