سرنوشت اجتناب ناپذیرP7

ذهنم امکان تحلیل کردن وضعیت رو نداشت و فقط با
خودم تکرار میکردم که امیدورام زودتر از این کابوس
بیدار شم
بعد از چند ثانیه به خودم اومدم و پله هارو یکی دوتا
جا گذاشتم تا به اتاق یوکی برسم و به فریاد های پدرم
که میگفت صبر کنم هم هیچ توجهی نمیکردم و االن
تمام ذهنم پر بود از خشم و عصبانیت
20
یوکی در اتاق رو قفل کرده بود و بعد از چند بار
ضربه زدن به در و اطمینان دادن از اینکه تنهام در
رو باز کرد
تا بحال اینجوری ندیده بودمش
یوکی_ حال .... حاال ...... ما ...... چیکار کنیم
چشماش قرمز شده بود و اشکاش بدون خبر روی گونه
هاش جا خوش میکردن
بغلش کردم و در همون وضع رفتم داخل اتاق و در
رو قفل کردم
سرشو از رو سینم جدا کردم به چشمایی که همیشه با
دیدنش توش گم میشدم خیره شدم.