.

.
مدت هاست نبودم ،نیستم،
دقیقه ها ، ساعت ها و حتی روزهای زیادی نبودم
که توی دست و پای روزمره گی هایتان نباشم؛
اما حالا آمده ام این وسط میان همه دل مشغولیتان
بگویم:
آدم ها می آیند با هزار وعده وعید
اما تا کمی هوای رابطه ابری شد
می روند و می میرند اما
تا پای لحظه مرگ هم نمی فهمند که نمی فهمند که رابطه هایی که ارزشش را دارد را باید از دل مایه گذاشت
مراقبش بود،
سختی کشید تا به ساحل امن آرامش رسید. مثل یک پروانه مثل روز اول به دورش چرخید
درک کرد گذشت کرد ، باید پای رابطه ایستاد، ایستادگی کرد
درست مثل مادری که
پای طفل شیرخواره اش می ایستد
حفظش می کند حواسش هست تا کوچکترین اسیبی نبیند
بزرگش می کند.
هر رابطه ای خود به خود فی نفسه
استعداد فروپاشی دارد
دقیقا مثل همان نوزادی که کافی ست تنها یک روز که هیچ ، یک نصف روز نباشید
تا خدای نکرده انقدر گریه کند تا از
گرسنگی که هیچ از نفس هم بیفتد!
شما ممکن است دوباره فرزندی دیگر بدنیا بیاورید
اما خوب میدانید هیچ فرزندی جای آن یکی را نمیگیرد، غم نبود آن یکی که دیگر نیست همیشه همراهتان هست!
ادم ها استعداد های زیادی دارند
و مستعدترین شان
نماندن و نساختن است
در رابطه ای که ارزشش را دارد
مهم نیست چطور بحث شروع شد
که آنرا به دعوا کشاند
و که از سر کلافگی بلند شد و در را محکم
پشت سرش بست
اگر فکر می کنید و در دلتان میگویید
رفت که رفت بعدی به راحتی جایش را میگیرد
نطفه اش را به چه حقی می سازید!!!!؟
اگر پای ماندن ندارید
اگر نمیخواهید بمانید پای
غم‌ و شادی اش ،
پای دلدادگی هایش
پای لبخند ها و بغض های فرومانده
در گلویش
پای بی قراری و بهانه هایش
پای ناز و نیازش...
نه .... نسازیدش .....!
.
من حتی اگر نبودم
باید بدانی در رابطه های سالم رابطه هایی را که ارزشش را دارد
از دل که هیچ باید از جان مایه گذاشت