رمان انسانیت

#انسانیت
#پارت۴۱

صبا بر روی سنگ جا‌به‌جا شد و گفت:چرا؟

نبات بی‌خیال زمزمه کرد
طوری که صبا هم شنید

-مگه من کار رو زندگی ندارم!

قنادی‌فروشی داشت و درآمدش از آنجا بوو
صبا لبش را گزید و گفت:

-تو هنوز اون خراب شده رو میگردونی؟

نبات خونسرد لبخندی زد و گفت:
-بدبخت خودتی،نه من!

تیز نگاهش کرد که نبات هم چشم‌غره‌ای حواله‌اش کرد
جانش به لبش رسید تا حرف بزند(به اجبار گفت:)

-حقوق میدم!

نبات با پررویی ابرو بالا انداخت و به سمت صبا دولا شد

-خب،اگه من مغازه رو باز نکنم،مشتری‌هام میپرن اون چیکار کنیم؟
با اخم نگاهش کرد.....از این بدتر نمیشد
آب دهانش را قورت داد و گفت:

-پول اونارم میدم،تا وقتی که مشتری‌هات روال سابق بشه!

اینبار نبات سرش را تکان داد و مُشکافانه پرسید:

-پولت حروم که نیس!

با شنیدن این حرف صبا ناباور نگاهش کرد
حال چه بگوید؟اهل دروغ و دغل هم که نیست
چه خاکی بر سرش کند

این پا،اون پا کرد و سپس سریع از جایش بلند شد
به سمت نبات رفت و کنارش زانو زد
نبات با تعجب نگاهش کرد

صبا مظلومانه لبخندی زد و با لحن خواهشگرانه‌ای گفت:

-در حقم خواهری کن،خب؟

نبات عاقل‌اندر نگاهش کرد
لبخند موزی زد و دستش را ستبر سینه صبا گذاشت و محکم به عقب هولش داد و صبا پخش زمین شد

صدای آیییی صبا بلند شد که نبات هم دنباله‌اش گفت:

-باشه میشم!

صبا برزخی صورتش از درد جمع شد و گفت:

-چرا اینکارو کردی دیوونه!

نبات با پیروزی گفت:
-حقت بود،تا تو باشی به من نگی گدا!