گاهی حوصله ی خودم را هم ندارم

گاهی حوصله ی خودم را هم ندارم
خودم را بر می دارم می برم یک گوشه ی خلوت جا می گذارم
جایی که دست هیچ کس به من و بی حوصلگی هایم نرسد
جایی که ریشه ی تنهایی ام تا هسته ی زمینش برسد و خلوت یک نفره ام آنقدر عمیق شود که دیگر نگران هبوط و بی سرانجامی نباشم
خسته ام
خسته از تلاش برای جا نماندن از قافله ای که خودشان هم نمی دانند از جانِ خودشان چه می خواهند
خسته از تنهایی میان جمعیتی بیگانه و خواب زده
ترجیح می دهم میان قحطی موجودات ، تنها باشم تا میان انبوه بودنشان
من بیش از این حوصله ی همهمه ی آدم ها را ندارم
خدایا
دنج ترین گوشه ی جهانت را برایم کنار بگذار
مرا میان این موجودات دوپای نقاب دار تنهایم مگذار ...
من از صدای تلاقی آهن ها می ترسم ...
‌