خانه های قدیمی را دوست دارم

خانه های قدیمی را دوست دارم...
چایی همیشه دم است روی سماور ، توی قوری
در خانه همیشه باز است
مهمانی ها دلیل و برهان نمی خواهد
غذاها ساده و خانگی است ،
بویش نیازی به هود ندارد
عطرش تا هفت خانه می رود
کسی نان خشکه ندارد ،
نان برکت سفره است
مهمان ناخوانده آب خورشت را زیاد می کند
دلخوری ها مشاوره نمی خواهد
دوستی ها حساب و کتاب ندارد
سلام ها اینقدر معنا ندارد
سلام گرگی وجود ندارد
افسردگی بیماری نایابی است …

می دانی . . .
دلم فقط کمی سادگی میخواهد
دلم دوستی میخواهد که وقتی کنارش مینشینم دلم گرم میشود و چایی ام سرد...
یک رفیق شش دانگ...
یک آرام دل...
کسی که امتحانش را در رفاقت و مهربانی پس داده و دیگر محک زدن و زیرو رو کردنی در کارش نباشد...
رفیقی که من نگویم و
او بشنود...
کسی که حرفهایم را به گونه ای که خودش دوست دارد تفسیر نکند...
کسی که خالص خالص با اشکم بی قرار شود و با خنده ام مست شود.
من بخندم و او حجم بغض را در خنده ام ببیند...
رفیقی که بگویمش برو امـــــــا
بـــــــــماند...
و نرود...