بسم الله الرحمن الرحيم
بسم الله الرحمن الرحيم
پاسخ قسمت سوم :
6 - سیدالشهداء علیه السلام، نه تنها وارث این ثروت‌ها بودند، بلکه خودشان نیز زمین، باغ، دام و ... داشتند. ایشان وقتی در سرزمین کربلا متوقف شدند، به یکی از یاران پول دادند و فرمودند: تمام این زمین‌ها را از مالکان‌شان بخر.
بدیهی است که ایشان در زمین دیگران نمی‌جنگیدند؛لذا بخش عظیمی از سرزمین کربلا، مِلک شخصی امام حسین علیه السلام می‌باشد.
بنابراین، نه تنها هیچ کدام فقیر نبودند، بلکه همه ثروتمند بودند و چنین نیست که گفته نشده باشد تا مردم ندانند، بلکه هم به صورت مستند در منابع تاریخی ثبت شده و هم مکرر بیان شده تا مردمان بدانند که اگر ایشان عابدانه و حتی زاهدانه زندگی می نمودند، به کمترین میزان مصرف لازم قناعت می‌نمودند؛ و اگر کفش و پیراهن را پینه می‌زدند و یا پیاده از مدینه به حج مشرف می‌شدند و از فقر و ناداری نبوده است.
سبک زندگی ایشان، به همگان می‌آموزد که نه تنها ثروت بد نیست، بلکه نعمت الهی است و مؤمن نباید فقیر باشد، کشور اسلامی نباید فقیر و محتاج باشد، مسلمانان باید از ثروت و قدرت بیشتر برخوردار باشند؛ اما، نباید به تجملات روی آورند و به تعبیر امام خمینی رحمة الله علیه، از مرفهین بی‌درد باشند! مال دنیا، باید ذخیره‌ای برای حیات ابدی در آخرت باشد.
در عصر خودمان، کافیست دقت نماییم که در کوران انقلاب که بازارها و کسب و کارها تعطیل می‌شد، بسیاری متضرر یا حتی ورشکست می‌شدند و هزینۀ انقلاب کم نبود، چه کسانی به بازار و انقلاب کمک می‌نمودند؟! فقرا، یا ثروتمندان مؤمن و انقلابی؟!
هزینۀ کلان جنگ هشت ساله را چه کسانی پرداخت می‌کردند، آیا همه از بودجۀ دولت بود، یا بخش عظیم آن از کمک‌های خُرد و کلان مردمی تأمین می‌شد؟!
امروزه، نهضت مدرسه سازی در مناطق محروم، و ساخت مسکن و بیمارستان، یا کمک رسانی هنگام بروز حوادثی چون سیل، زلزله و ... را چه کسانی پرداخت می‌کنند؟! سالانه ده‌ها هزار جهیزیه را چه کسانی هدیه می‌دهند؟! چه کسانی به مسلمانان یمن، یا مجاهدان در جبهۀ وسیع مقاومت و کمک می‌کنند و با مال و جان در راه خدا مجاهدت می کنند؟! بخش عظیمی را ثروتمندان مؤمن، انقلابی، دلسوز و مجاهد می‌دهند و بخش عظیم دیگری، از کمک‌های خُرد و کلان مردم تأمین می‌شود.(پایان)
پاسخ قسمت سوم :
6 - سیدالشهداء علیه السلام، نه تنها وارث این ثروت‌ها بودند، بلکه خودشان نیز زمین، باغ، دام و ... داشتند. ایشان وقتی در سرزمین کربلا متوقف شدند، به یکی از یاران پول دادند و فرمودند: تمام این زمین‌ها را از مالکان‌شان بخر.
بدیهی است که ایشان در زمین دیگران نمی‌جنگیدند؛لذا بخش عظیمی از سرزمین کربلا، مِلک شخصی امام حسین علیه السلام می‌باشد.
بنابراین، نه تنها هیچ کدام فقیر نبودند، بلکه همه ثروتمند بودند و چنین نیست که گفته نشده باشد تا مردم ندانند، بلکه هم به صورت مستند در منابع تاریخی ثبت شده و هم مکرر بیان شده تا مردمان بدانند که اگر ایشان عابدانه و حتی زاهدانه زندگی می نمودند، به کمترین میزان مصرف لازم قناعت می‌نمودند؛ و اگر کفش و پیراهن را پینه می‌زدند و یا پیاده از مدینه به حج مشرف می‌شدند و از فقر و ناداری نبوده است.
سبک زندگی ایشان، به همگان می‌آموزد که نه تنها ثروت بد نیست، بلکه نعمت الهی است و مؤمن نباید فقیر باشد، کشور اسلامی نباید فقیر و محتاج باشد، مسلمانان باید از ثروت و قدرت بیشتر برخوردار باشند؛ اما، نباید به تجملات روی آورند و به تعبیر امام خمینی رحمة الله علیه، از مرفهین بی‌درد باشند! مال دنیا، باید ذخیره‌ای برای حیات ابدی در آخرت باشد.
در عصر خودمان، کافیست دقت نماییم که در کوران انقلاب که بازارها و کسب و کارها تعطیل می‌شد، بسیاری متضرر یا حتی ورشکست می‌شدند و هزینۀ انقلاب کم نبود، چه کسانی به بازار و انقلاب کمک می‌نمودند؟! فقرا، یا ثروتمندان مؤمن و انقلابی؟!
هزینۀ کلان جنگ هشت ساله را چه کسانی پرداخت می‌کردند، آیا همه از بودجۀ دولت بود، یا بخش عظیم آن از کمک‌های خُرد و کلان مردمی تأمین می‌شد؟!
امروزه، نهضت مدرسه سازی در مناطق محروم، و ساخت مسکن و بیمارستان، یا کمک رسانی هنگام بروز حوادثی چون سیل، زلزله و ... را چه کسانی پرداخت می‌کنند؟! سالانه ده‌ها هزار جهیزیه را چه کسانی هدیه می‌دهند؟! چه کسانی به مسلمانان یمن، یا مجاهدان در جبهۀ وسیع مقاومت و کمک می‌کنند و با مال و جان در راه خدا مجاهدت می کنند؟! بخش عظیمی را ثروتمندان مؤمن، انقلابی، دلسوز و مجاهد می‌دهند و بخش عظیم دیگری، از کمک‌های خُرد و کلان مردم تأمین می‌شود.(پایان)
۳۲۱
۰۸ آبان ۱۴۰۳
دیدگاه ها
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.