سلام بر خاتم مهربانی و عشق! سلام بر او که گام های مهتابی

سلام بر خاتم مهربانی و عشق! سلام بر او که گام‌های مهتابی‌اش شب‌های جهل بشر را به جاده‌های راستی کشاند!

در شب رحلت خاتم انبیا، محمد مصطفی (ص) فرشتگان عرش می گریند. عاشقانش با چشمانی اشک آلود، مرثیه غم می سرایند. ما نیز در شب رحلت آسمانی اش در سوگ می نشینیم.
هم‌اکنون سال ۱۱هجری است، سکوت مرگباری مدینة النَّبی رافراگرفته و وجود ملکوتی پیامبر اکرم(صلی‌الله علیه واله) در بستر بیماری آرمیده است. لحظات آخرین به‌ سرعت سپری می‌شد، پیامبر،چشمان مبارک راگاهی می‌بست وگاهی به‌سختی بازمی‌کرد و بعد از مدت کوتاهی دوباره پلکهای مبارک را برروی چشمان خود می کشید. عرق سردی برجبین مبارک پیامبرنشسته است، دراین هنگام حالت احتضار در وجود مقدس پیامبر نمایان گشت و درحالی‌ که سرمبارکشان درآغوش حضرت علی(علیه‌السلام) بود.

تاریخ‌نگاران و سیره نویسان شیعه به پیروی از اهل بیت علیهم‌السلام، تاریخ رحلت پیامبر صلی‌الله علیه و آله را روز دوشنبه 28 صفر سال یازدهم هجری قمری دانسته‌اند.
نقل کرده‌اند وقتی علی(ع) بر طبق وصیت پیامبر (ص) پس از رحلت آن‏ حضرت مشغول غسل و کفن رسول خدا(ص) شدند، درحالی‌که اشک از دیدگانشان جاری بود با این جمله‌ها درد فراق پیامبر را تسکین می‌بخشید:
پدر و مادرم فدای تو ای رسول خدا! با مرگ تو رشته‌ای بریده شد که جز در مرگ تو چنان گسستنی دیده نشده است. با مرگ تو رشته پیامبری و فرود آمدن پیام‏های آسمانی از هم گسست.

عمر آن حضرت شصت‌وسه سال بود. در چهل‌سالگی به پیغمبری مبعوث شد و پس از بعثت، سیزده سال در مکه زیست و بعد از هجرت ده سال در مدینه زندگی کرد.