بسم الله الرحمن الرحيم
بسم الله الرحمن الرحيم
قسمت دوم :
مرا بخوانید، تا اجابت کنم شما را.
يَا مَنْ يُعْطِى مَنْ لَمْ يَسْأَلْهُ وَمَنْ لَمْ يَعْرِفْهُ تَحَنُّناً مِنْهُ وَرَحْمَةً - ای آن که به هر که از او نخواهد و او را نشناسد نیز می‌بخشد، عطایش از روی مهربانی و رحمت وجود بخشی است.
نکته نخست، همین است؛ می‌گویی:تو حتی به کسانی که از تو نمی‌خواهند و اصلاً تو را نمی‌شناسند نیز عطا می‌کنی!
سپس می‌گویی:
أَعْطِنِى بِمَسْأَلَتِى إِيَّاكَ جَمِيعَ خَيْرِ الدُّنْيا وَجَمِيعَ خَيْرِ الْآخِرَةِ - به جهت آن که من از تو می‌خواهم همه خیر دنیا و خیر آخرت را به من عطا کن .
وَاصْرِفْ عَنِّى بِمَسْأَلَتِى إِيَّاكَ جَمِيعَ شَرِّ الدُّنْيا وَشَرِّ الْآخِرَةِ - و به جهت آن که من از تو می‌خواهم، همه شر دنیا و شر آخرت را از من بازگردان .
نکته دوم، این است که وقتی در محضر او حضور می‌یابی، به رحمت واسعۀ او وصل می‌شوی، توفیق می‌یابی که با او سخن بگویی و از او درخواست نمایی، دیگر باید خودت را هم بزرگ ببینی و از آن بزرگِ بزرگوار، بیشترین‌ها را بخواهی.
می‌گویی: تو کریمی هستی که حتی به کسانی که از تو نمی‌خواهند و اصلاً تو را نمی‌شناسند نیز عطا می‌کنی! حال یقیناً من که تو را می‌خوانم و از تو می خواهم، مورد لطف و عنایت ویژه‌ای قرار می‌گیرم.
خب، در این مقام چه می‌خواهی؟ مگر می‌توانی فهرست کنی؟ لذا می‌گویی: اعطای تمامی خیرهای دنیا و آخرت و دور کردن تمامی شرّهای دنیا و آخرت.
بله، به حسب ظاهر، زیاده خواهی است، اما از خداوند کریم، باید بزرگ خواست، باید رسیدن به تمامی خیرها و دور شدن از تمامی شرّها را یکجا خواست.
فَإِنَّهُ غَيْرُ مَنْقُوصٍ مَا أَعْطَيْتَ - زیرا آنچه را تو عطا کردی کاستی ندارد.
در این بیان، نکات بسیاری وجود دارد، از جمله آن که می‌گویی: وقتی تو عطا می‌کنی، دیگر حدّ و مرزی ندارد، چنان که خیر دنیا به خیر آخرت می‌رسد و خیر آخرت که همان جایگاه، مقام و نعمات بهشتی می‌باشد، حدّ و مرز و پایانی ندارد. و دیگر آن، به تعبیر خودمان می‌گویی: آن چه خواستم، برای من زیاد است، اما از تو که کم نمی‌آید، پس اجابتم نما.
وَزِدْنِى مِنْ فَضْلِكَ يَا كَرِيمُ - و از احسانت بر من بیفزای ای کریم.
کریم، یعنی بزرگ و بزرگوار و البته که بخشش کریمانه، بسیار گسترده است و تو از او، رشد، کمال و زیادتی مادی و معنوی خودت را می‌خواهی.
راوی گفت: حضرت امام صادق علیه السلام، مَحاسن - موهای صورت شریف خود را در پنجه‌ی چپ گرفت و ادامۀ این دعا را با حالت درماندگی و زاری همراه حرکت دادن انگشت اشاره دست راست خواند:(ادامه دارد...)
قسمت دوم :
مرا بخوانید، تا اجابت کنم شما را.
يَا مَنْ يُعْطِى مَنْ لَمْ يَسْأَلْهُ وَمَنْ لَمْ يَعْرِفْهُ تَحَنُّناً مِنْهُ وَرَحْمَةً - ای آن که به هر که از او نخواهد و او را نشناسد نیز می‌بخشد، عطایش از روی مهربانی و رحمت وجود بخشی است.
نکته نخست، همین است؛ می‌گویی:تو حتی به کسانی که از تو نمی‌خواهند و اصلاً تو را نمی‌شناسند نیز عطا می‌کنی!
سپس می‌گویی:
أَعْطِنِى بِمَسْأَلَتِى إِيَّاكَ جَمِيعَ خَيْرِ الدُّنْيا وَجَمِيعَ خَيْرِ الْآخِرَةِ - به جهت آن که من از تو می‌خواهم همه خیر دنیا و خیر آخرت را به من عطا کن .
وَاصْرِفْ عَنِّى بِمَسْأَلَتِى إِيَّاكَ جَمِيعَ شَرِّ الدُّنْيا وَشَرِّ الْآخِرَةِ - و به جهت آن که من از تو می‌خواهم، همه شر دنیا و شر آخرت را از من بازگردان .
نکته دوم، این است که وقتی در محضر او حضور می‌یابی، به رحمت واسعۀ او وصل می‌شوی، توفیق می‌یابی که با او سخن بگویی و از او درخواست نمایی، دیگر باید خودت را هم بزرگ ببینی و از آن بزرگِ بزرگوار، بیشترین‌ها را بخواهی.
می‌گویی: تو کریمی هستی که حتی به کسانی که از تو نمی‌خواهند و اصلاً تو را نمی‌شناسند نیز عطا می‌کنی! حال یقیناً من که تو را می‌خوانم و از تو می خواهم، مورد لطف و عنایت ویژه‌ای قرار می‌گیرم.
خب، در این مقام چه می‌خواهی؟ مگر می‌توانی فهرست کنی؟ لذا می‌گویی: اعطای تمامی خیرهای دنیا و آخرت و دور کردن تمامی شرّهای دنیا و آخرت.
بله، به حسب ظاهر، زیاده خواهی است، اما از خداوند کریم، باید بزرگ خواست، باید رسیدن به تمامی خیرها و دور شدن از تمامی شرّها را یکجا خواست.
فَإِنَّهُ غَيْرُ مَنْقُوصٍ مَا أَعْطَيْتَ - زیرا آنچه را تو عطا کردی کاستی ندارد.
در این بیان، نکات بسیاری وجود دارد، از جمله آن که می‌گویی: وقتی تو عطا می‌کنی، دیگر حدّ و مرزی ندارد، چنان که خیر دنیا به خیر آخرت می‌رسد و خیر آخرت که همان جایگاه، مقام و نعمات بهشتی می‌باشد، حدّ و مرز و پایانی ندارد. و دیگر آن، به تعبیر خودمان می‌گویی: آن چه خواستم، برای من زیاد است، اما از تو که کم نمی‌آید، پس اجابتم نما.
وَزِدْنِى مِنْ فَضْلِكَ يَا كَرِيمُ - و از احسانت بر من بیفزای ای کریم.
کریم، یعنی بزرگ و بزرگوار و البته که بخشش کریمانه، بسیار گسترده است و تو از او، رشد، کمال و زیادتی مادی و معنوی خودت را می‌خواهی.
راوی گفت: حضرت امام صادق علیه السلام، مَحاسن - موهای صورت شریف خود را در پنجه‌ی چپ گرفت و ادامۀ این دعا را با حالت درماندگی و زاری همراه حرکت دادن انگشت اشاره دست راست خواند:(ادامه دارد...)
۴۰۹
۱۳ دی ۱۴۰۳
دیدگاه ها
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.