ﮐﺎﺭﻭﺍﻥ ﺍﺭﺑﻌﻴﻦ
ﮐﺎﺭﻭﺍﻥ ﺩﺍﺷﺖ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ، ﺩﻝ ﺯﯾﻨﺐ ﺩﺭ ﺍﻟﺘﻬﺎﺏ ﺍﻓﺘﺎﺩ
ﺗﺎ ﮐﻪ ﭼﺸﻢِ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﻫﺎﯼ ﮐﺒﻮﺩ ، ﺑﻪ ﺳﺮِ ﻗﺒﺮِ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺍﻓﺘﺎﺩ

ﮐﺎﺭﻭﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﺩﺷﺖ ﺍﺯ ﺳﺮِ ﺷﻮﻕ ﺑﺎ ﺳﺮ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ
ﺑﻪ ﻣﺮﻭﺭِ ﻏﻢِ ﺧﻮﺩﺵ ﮐﻪ ﺭﺳﯿﺪ ، ﮐﻢ ﮐﻢ ﺍﺯ ﻣﺮﮐﺐِ ﺷﺘﺎﺏ ﺍﻓﺘﺎﺩ

ﺩﺧﺘﺮﯼ ﺳﻤﺖ ﻋﻠﻘﻤﻪ ﻣﯽ ﺭﻓﺖ ، ﻣﺎﺩﺭﯼ ﺳﻤﺖ ﻗﺒﺮِ ﮐﻮﭼﮏِ ﺧﻮﺩ
ﺧﻮﺍﻫﺮﯼ ﺑﺮ ﺳﺮِ ﻣﺰﺍﺭِ ﺧﻮﺩﺵ ﺩﻝ ﺑﻪ ﺩﺭﯾﺎ ﺯﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺁﺏ ﺍﻓﺘﺎﺩ

ﮔﻔﺖ: ﺍﮔﺮﭼﻪ ﮐﻪ ﺑﯽ ﭘﺮ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ ، ﺑﯽ ﭘﺮ ﻭ ﺑﯽ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ
ﭼﺸﻢ ﻭﺍﮐﻦ ﮐﻪ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ ، ﮐﻪ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﺍﻓﺘﺎﺩ

ﺯﯾﻨﺒﯽ ﮐﻪ ﺍﺳﯿﺮِ ﻣﻮﯾﺖ ﺑﻮﺩ ، ﺑﯿﻦِ ﺧﻮﻥ ﮔﺮﻡ ِ ﺟﺴﺘﺠﻮﯾﺖ ﺑﻮﺩ
ﺩﺭﺑﻪ ﺩﺭ ﺷﺪ ، ﺩﺭﺳﺖ ﺁﻥ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻮﯼِ ﺗﻮ ﭘﯿﭻ ﻭ ﺗﺎﺏ ﺍﻓﺘﺎﺩ

ﺑﻌﺪِ ﺗﻮ ﺧﯿﻤﻪ ﺩﺭ ﺣﺼﺎﺭ ﺁﻣﺪ ، ﺍﺯ ﺯﻣﯿﻦ ﻭ ﺯﻣﺎﻥ ﺳﻮﺍﺭ ﺁﻣﺪ
ﺑﻪ ﺣﺮﻡ ﺍﻣﺮِ ﺑﺮ ﻓﺮﺍﺭ ﺁﻣﺪ ، ﻫﻤﻪ ﯼ ﺧﯿﻤﻪ ﺩﺭ ﻋﺬﺍﺏ ﺍﻓﺘﺎﺩ

ﭘﺎﯼ ﻏﺎﺭﺕ ﺑﻪ ﺧﯿﻤﻪ ﻫﺎ ﻭﺍ ﺷﺪ ، ﺩﺳﺖ ﻫﺎﯾﯽ ﭘﻠﯿﺪ ﭘﯿﺪﺍ ﺷﺪ
" ﺳﺮِ ﯾﮏ ﮔﻮﺷﻮﺍﺭﻩ ﺩﻋﻮﺍ ﺷﺪ " ، ﺳﻨﮓ ﺑﺮ ﺷﯿﺸﻪ ﯼ ﮔﻼﺏ ﺍﻓﺘﺎﺩ

ﺩﺍﻏﺪﺍﺭﻡ ﻫﻨﻮﺯ ﺍﺯ ﮐﻮﻓﻪ ، ﺍﺯ ﮔﺮﯾﺰِ ﺭﺋﻮﺱِ ﻣﮑﺸﻮﻓﻪ
ﺩﺍﻏﺪﺍﺭﯼ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺳﺮِ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺣﺠﺎﺏ ﺍﻓﺘﺎﺩ

ﺗﺸﻨﮕﯽ ﻫﺎﯼ ﺗﻮ ﮐﻮﯾﺮﻡ ﮐﺮﺩ ، ﻏﻢِ ﺩﻭﺭﯼِ ﺗﻮ ﺍﺳﯿﺮﻡ ﮐﺮﺩ
ﻣﺎﺟﺮﺍﻫﺎﯼ ﺷﺎﻡ ﭘﯿﺮﻡ ﮐﺮﺩ ، ﺭﺍﻩ ﺩﺭ ﻣﺠﻠﺲِ ﺷﺮﺍﺏ ﺍﻓﺘﺎﺩ

ﺧﯿﺰﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﮐﻪ ﻏﺮﻕ ﺧﻮﻥ ﺩﯾﺪﻡ ، ﺍﺯ ﻏﺮﻭﺭِ ﺭﻗﯿﻪ ‏( ﺱ‏) ﺗﺮﺳﯿﺪﻡ
ﻟﺮﺯﻩ ﺑﺮ ﺟﺎﻥِ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯼ ﺗﻮ ﻭ ﺑﺮ ﻟﺒﺖ ﺑﻮﺳﻪ ﺑﯽ ﺣﺴﺎﺏ ﺍﻓﺘﺎﺩ

ﺁﺗﺶِ ﻓﺘﻨﻪ ﺗﯿﺰ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ ، ﺗﺸﺖِ ﺯَﺭ ﺭﺍ ﻋﺰﯾﺰ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ
ﺻﺤﺒﺖ ﺍﺯ ﯾﮏ ﮐﻨﯿﺰ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ ، ﮔﺮﯾﻪ ﺩﺭ ﻧﻐﻤﻪ ﯼ ﺭﺑﺎﺏ ﺍﻓﺘﺎﺩ

ﺩﺭ ﺍﺳﯿﺮﯼ ﺍﻣﯿﺮ ﺑﻮﺩﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻧﮕﺎﻩ ﺗﻮ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺍﻡ ، ﯾﻌﻨﯽ :
ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺑﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﻧﮕﺎﻩ ﺍﺯ ﻋﺮﺵ ﻣﺜﻞ ﯾﮏ ﺳﺠﺪﻩ ﻣﺴﺘﺠﺎﺏ ﺍﻓﺘﺎﺩ

ﺷﺎﻋﺮ: ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺨﺘﻴﺎﺭﻱ
........
ﯾﺎ ﺣﺴﯿﻦ ‏( ﻉ‏)