زمانی دریایی را به درونمان راه میدهیم که بوی خاطراتی را ب

زمانی دریایی را به درونمان راه میدهیم که بوی خاطراتی را با خود ببرد و افسوس که راه برگشت بسته میشود و ما بیش از پیش سنیگن میشویم. بعد دهان خود را باز میکنیم و چنان فریاد میزنیم که دیگر صدایمان شنیده نمیشود ، آرام زخم هایی را بر تنمان جا میگذاریم و امیدواریم این خفگی ممتد تمام شود بدون آنکه بدانیم دست های روی گردنمان متعلق به خود ماست.

- میم