ماه خاکسترِ دلتنگی هایمان را میریزد بر سینهٔ سیاهِ شب و م

ماه خاکسترِ دلتنگی‌هایمان را میریزد بر سینهٔ سیاهِ شب و ما در گوشه‌ای از حسرت‌هایمان دفن میشویم. تو هم میشنوی حرف هایِ برآمده از سینهٔ تنگِ سکوت را، نجوایِ شکستهٔ در گلویِ ماه را ؛
انگار کسی برایِ خواب‌کردنمان لالایی میخواند، کسی که نمیداند ما سالها تبعید شده در رویایِ هم هستیم

៸៸ ماهِ دلتنگ