رفتم جلوی آینه،مثه دیوونه ها با خودم حرف میزدم!

رفتم جلوی آینه،مثه دیوونه ها با خودم حرف میزدم!
مثلا میخواستم خودم خودمو آروم کنم!
داشتم مثه آدمایی که یه نفرو با حرفاش خوب میکنه خودمو خوب میکردم؛
از اول تا آخرِ مشکلامو برای خودم تعریف کردم...
حتی بلد نبودم باید به خودم چی بگم
بیخیال شدم؛
گفتم چرا مثه احمقا دارم با خودم حرف میزنم؟اما مگه آدمایی که با خودشون حرف میزنن احمقن یا دیوونن یا هرچیزِ دیگه؟!
باید بدونی نزدیک‌ترین فرد به خودت بازم خودتی
تُ خودت بیشتر از همه خودتو درک میکنی..
حالِ خودت بیشتر از همه برات مهمه و اینکه خلاصه بیشترین ارزشُ برای خودت داری؛
به نظرم پیشِ هیچکس از دردات نگو
حتی اگرم پرسید دردت چیه براش توضیح نده؛
شاید مشکلاتِ تُ براش یه چیزِ خیلی مسخره باشه!
شاید بعدِ گفتنِ حرفات فک کنه دیوونه‌ایُ بهت بگه: آخه مگه اینام درده که تُ مثه احمقا داری به خاطرشون خودتو ناراحت میکنی؟برو ببین ملت چه دردایی دارن بعد بیا به دردِ خودت بخند!
آره هستن همچین آدمایی که بعد گفتنِ دردات تُ رو اینجوری تحقیر کنن!
آخه من به دردِ مردم چیکار دارم؟هرکی تو دنیا یه دردی دارهُ برای دردش تلاش میکنه تا از بین ببرتش!
ما هم داریم به دردِ خودمون میسوزیم!
میگن نریز تو خودتُ حرفاتُ به زبون بیار؛
اما ترجیح میدم حرف نزنم تا اینکه با آدمایی حرف بزنم که درکم نمیکُنن!
بهترین کَس برای حرف زدن خودتیُ خُدا:]
بدون خدا همیشه هست و تُ رو میبینه...
همهء ما بنده های خداییم و هر عذابی میاد تو زندگیمون حتما پشتش یه چیزِ خوب هست
هنوز امیدی هست،هیچوقت امیدتو از دست نده:)