آنتیوخوس چهارم اپیفانس (به یونانی: Ἀντίοχος Ἐπιφανὴς)(۲۱۵

آنتیوخوس چهارم اپیفانس (به یونانی: Ἀντίοχος Ἐπιφανὴς)(۲۱۵-۱۶۴ (پیش از میلاد)[۱]) پادشاه سلوکیان از ۱۷۵ پ م[۱]تا زمان مرگش بود. لقب او تئوس اپیفانس در یونانی به معنای تجلّیِ خداوند است.او پسر پادشاه آنتیوخوس سوم بزرگ بود. او با نام اصلی Mithradates نام آنتیوخوس را پس از بر تخت نشستن به خود گرفت.[2] وقایع قابل توجه در دوران سلطنت آنتیوخوس شامل فتح نزدیک بطلمیوسی مصر، آزار و شکنجه یهودیان یهودیه و سامره، و شورش مکابیان یهودی است.

رسیدن آنتیوخوس به تاج و تخت بحث برانگیز بود و برخی او را غاصب می دانستند. پس از مرگ برادرش سلوکوس چهارم فیلوپاتور در سال 175 قبل از میلاد، وارث "واقعی" باید دمتریوس اول، پسر سلوکوس می بود. با این حال، دمتریوس اول در آن زمان بسیار جوان و گروگان در روم بود، و آنتیوخوس از فرصت استفاده کرد و به جای آن خود را پادشاه اعلام کرد و با موفقیت کافی از ادعای انطاکیه برای حمایت از طبقه حاکم یونانی خود را به دست آورد. این به ایجاد یک روند بی‌ثبات‌کننده در امپراتوری سلوکی در نسل‌های بعدی کمک کرد، زیرا تعداد فزاینده‌ای از مدعیان تلاش کردند تا تاج و تخت را غصب کنند. پس از مرگ خود او، جنگ قدرت بین خطوط رقیب سلسله حاکم به شدت به فروپاشی امپراتوری کمک کرد.

رفتار اغلب عجیب و غریب آنتیوخوس و اعمال دمدمی مزاج او در طول تعاملش با مردم عادی، مانند حضور در حمام های عمومی و استخدام برای مناصب حکومتی، باعث شد که برخی از معاصران او، او را اپیمانس (Ἐπιμανής، اپیمانخس، «دیوانه») بخوانند، که بازی کلامی با عنوان او Epiphanes است