حاجی بگوش باش

حاجی بگوش باش
اینجا ایران است،قرن بیست و یک
اینجا همه حاج ابراهیم همت را به اتوبان همت میشناسند...اینجا کسی نمی داند شهید مهدی زین الدین رتبه چهار کنکور سراسری بود... اینجا کسی نمی داند تکه های پیکر شهید محمد نوبخت را درون گونی برای خانواده اش فرستاده بودند...اینجا بر دیوار های شهر روی عکس شهید پوستر تبلیغاتی میچسبانند... اینجا نام شهید را برای اینکه بچه ها خشونت طلب و جنگ طلب بار نیایند از کوچه ها برداشته اند و نام نگین و جاوید میگذارند... اینجا دیگر کسی نمی خواهد گمنام بماند،همه به دنبال کسب نام هستند (به هر قیمتی)... اینجا کسی نمی داند که حاج مهدی باکری در وصیت نامه اش از خدا خواسته بود جسدش بر نگردد و تکه ای از زمین را اشغال نکند...اینجا جانباز شیمیایی به خاطر نداشتن پول در بیمارستان پذیرش نمی گردد و شهد شهادت می نوشد...اینجا دختر ها پسر شده اند و پسران دختر...مردان بی غیرت شده اند و زنها بی حجاب...دود و مستی تفریح شده ...گرگ بودن رمز موفقیت و مظلوم ساده بودن عامل شکست...اینجا برای زیبا سازی شهر میلیونی هزینه میشود اما برای تعویض سنگ قبر شهدای گمنام بودجه ای نداریم....اینجا مسئولین به خون شهدا خیانت میکنند...