رمان ارباب من پارت: ۴۴

روزها میگذشت و من مجبور بودم این خونه و اهالی حال به هم زنش رو تحمل کنم و دم نزنم.
از یه طرفی هم نمیتونستم نقشه ام رو عجله ای اجراش کنم چون اگه اینبار گیر میفتادم خیلی بد میشد و دیگه هیچ امیدی برای نجات پیدا کردنم نداشتم!

امروز سر میز دوباره با بهراد بحث کرده بودم و اونم وقتی همه غذاشون رو خوردن و رفتن، مثل یه آدم عقده ای تمام خورشت و برنج و ماست و نوشابه ها رو روی زمین ریخت و گفت که باید همشون رو تمیز کنم و ظرفهارو هم بشورم!

اولش مخالفت کردم اما آخرش مجبورم کرد این کار رو انجام بدم و این برام خیلی گرون تموم شد پس به فکر انتقام افتادم و یه فکر خیلی خوب هم به ذهنم رسید.

قهوه ی مورد علاقه اش رو داخل فنجونش ریختم و یه مقدار پودر گردو هم داخلش ریختم چون طبق اطلاعاتی که از حرفهای اکرم خانم و یه خدمتکارها به دستم آورده بودم، آقاشون به گردو حساسیت داشته و وقتی میخورده کل بدنش به خارش میفتاده!

فنجون رو با چندتا شکلات تلخ داخل سینی گذاشتم و با لبخندی که پر از بدجنسی بود به سمت اتاقش راه افتادم.
در رو زدم و بعد از اینکه اجازه داد وارد شدم و گفتم:

_ اکرم خانم قهوه رو درست کرد و ازم خواست که براتون بیارم

متعجب از لحن مودبانه ام، گفت:

_ مرسی

سینی رو جلوش گذاشتم و وایسادم تا مطمئن بشم میخوره که گفت:

_ خب؟
_ چی خب؟
_ کار دیگه ای داری؟
_ نه منتظرم فنجون رو ببرم
_ برو بعد بیا ببر، معطل میشی

برای اینکه شک نکنه دیگه بیشتر از این اصرار نکردم و از اتاق خارج شدم.
همونجا پشت در اتاق ایستادم و دعا کردم که هرچه سریع تر قهوه اش رو بخوره که اکرم خانم من رو دید، به سمتم اومد و گفت:

_ تو اینجا چیکار میکنی؟
_ قهوه آقاتون رو براش بردم
_ آقامون؟
_ بله دیگه
_ آقا و رئیس هممونه

پوزخندی زدم و گفتم:

_ من نه آقایی دارم و نه رئیسی!
_ دختر تو آخرش با این لجبازیات سرت رو به باد میدی

اکرم خانم خبر نداشت که من همه چیزم به باد رفته وگرنه اینجوری نمیگفت...