بعضی روزها آدم خیلی دلش می گیره بدون اینکه علت خاصی داشته باشه و ...
...
بعضی روزها آدم خیلی دلش می گیره بدون اینکه علت خاصی داشته باشه و دست و دلش به هیچ کاری نمیره
وقتایی که همچین حس و حالی دارم فقط باید قدم بزنم تا حالم دوباره خوب بشه، اونم تنهای تنها، فقط با خودم، چون میخوام با خودم خلوت کنم و حرف بزنم...
وقتی که تنها قدم می زنی خودتی و خودت با یه شهرو آدماش که هیچکدومشون تو رو نمیشناسن ولی تو به همشون نگاه میکنی و از رفت و آمدهاشون، خنده هاشون و جنب و جوششون انرژی می گیری جون می گیری زنده میشی تا دوباره بتونی ادامه بدی و خوب زندگی کنی...
وقتی قدم می زنم به همه دقیق میشم از یه بچه ی کوچیک تا یه کهنسال پیر. توی ذهنم با خودم تصور می کنم که هرکدوم از این آدمها چه روزهایی رو پشت سر گذاشتن؟ چه غمهایی؟ چه شادیهایی؟ و چه حادثه هایی در انتظارشونه که ازش خبر ندارن؟
احساس میکنم هر آدمی روی پشتش یه کوله پشتی داره که تمام روزهای زندگیش، رازهاش، خاطره هاش، خوبیهاش و بدیهاش رو توش حمل میکنه از اینجا به اونجا میبره ولی باز میخنده، باز حرکت میکنه چون زندگی ادامه داره و ما ناگزیریم از زندگی کردن. ما حق انتخابی نداریم راه برای هممون یکسانه و فقط زندگی کردنه. توی کوله بارمون غمهامون، شکستهامون و تجربه هامون رو حمل می کنیم تا دوباره از همون جای قبلی زخم نخوریم و هیچ وقت فراموشمون نشه که چه راهی رو اومدیم تا به اینجا رسیدیم، ما آدمها اشرف مخلوقاتیم چون حتی اگر زیر بار مشکلات خم بشیم میتونیم دوباره قد راست کنیم و از نو همهچیزو بسازیم و از نو زنده بشیم و زندگی کنیم درست مثل ققنوس که از خاکسترش ققنوس دیگه ای متولد میشه و زندگی رو از سر میگیره، ما هم میتونیم تا این حد قوی باشیم و ادامه بدیم...
از قدم زدن که برمیگردی انگار یه آدم دیگه شدی، انگار کوله پشتیِ همه رو داری روی دوشت حمل میکنی و دیگه کوله ی خودت به چشمت نمیاد، پس برای همه دعا میکنی و از نو شروع میکنی و میسازی... #زینب_تاراس
بعضی روزها آدم خیلی دلش می گیره بدون اینکه علت خاصی داشته باشه و دست و دلش به هیچ کاری نمیره
وقتایی که همچین حس و حالی دارم فقط باید قدم بزنم تا حالم دوباره خوب بشه، اونم تنهای تنها، فقط با خودم، چون میخوام با خودم خلوت کنم و حرف بزنم...
وقتی که تنها قدم می زنی خودتی و خودت با یه شهرو آدماش که هیچکدومشون تو رو نمیشناسن ولی تو به همشون نگاه میکنی و از رفت و آمدهاشون، خنده هاشون و جنب و جوششون انرژی می گیری جون می گیری زنده میشی تا دوباره بتونی ادامه بدی و خوب زندگی کنی...
وقتی قدم می زنم به همه دقیق میشم از یه بچه ی کوچیک تا یه کهنسال پیر. توی ذهنم با خودم تصور می کنم که هرکدوم از این آدمها چه روزهایی رو پشت سر گذاشتن؟ چه غمهایی؟ چه شادیهایی؟ و چه حادثه هایی در انتظارشونه که ازش خبر ندارن؟
احساس میکنم هر آدمی روی پشتش یه کوله پشتی داره که تمام روزهای زندگیش، رازهاش، خاطره هاش، خوبیهاش و بدیهاش رو توش حمل میکنه از اینجا به اونجا میبره ولی باز میخنده، باز حرکت میکنه چون زندگی ادامه داره و ما ناگزیریم از زندگی کردن. ما حق انتخابی نداریم راه برای هممون یکسانه و فقط زندگی کردنه. توی کوله بارمون غمهامون، شکستهامون و تجربه هامون رو حمل می کنیم تا دوباره از همون جای قبلی زخم نخوریم و هیچ وقت فراموشمون نشه که چه راهی رو اومدیم تا به اینجا رسیدیم، ما آدمها اشرف مخلوقاتیم چون حتی اگر زیر بار مشکلات خم بشیم میتونیم دوباره قد راست کنیم و از نو همهچیزو بسازیم و از نو زنده بشیم و زندگی کنیم درست مثل ققنوس که از خاکسترش ققنوس دیگه ای متولد میشه و زندگی رو از سر میگیره، ما هم میتونیم تا این حد قوی باشیم و ادامه بدیم...
از قدم زدن که برمیگردی انگار یه آدم دیگه شدی، انگار کوله پشتیِ همه رو داری روی دوشت حمل میکنی و دیگه کوله ی خودت به چشمت نمیاد، پس برای همه دعا میکنی و از نو شروع میکنی و میسازی... #زینب_تاراس
- ۷.۴k
- ۲۳ شهریور ۱۳۹۸
دیدگاه ها (۱)
در حال بارگزاری
خطا در دریافت مطلب های مرتبط