فرازی از دعای امام حسین (ع)

فرازی از دعای امام حسین (ع)
در روز عرفه :


لا اِلهَ اِلاّ اَنْتَ سُبْحانَکَ اِنّی کُنْتُ مِنَ الْمُهَلِّلینَ
لا اِلهَ اِلاّ اَنـْتَ سـُبـْحانـَکَ اِنـّی کـُنـْتُ مـِن
السـّـاَّئِلیـنَ لا اِلهَ اِلاّ اَنْتَ سُبْحانَکَ اِنّی کُنْتُ
مِنَ الْمُسَبِّحینَ لا اِلهَ اِلاّ اَنْتَ سُبْح انَکَ اِنّی
کُنْتُ مِنَ الْمُکَبِّرینَ لااِلهَ اِلاّ اَنْتَ سُبْحانَکَ
رَبّی وَرَبُّ اباَّئِیَ الاَْوَّلینَ ,اَللّهُمَّ هذا ثَنائی
عَلَیْکَ مُمَجِّداً وَاِخْلاصی لِذِکْرِکَ مُوَحِّداً وَ
اِقْراری بِـالائِکَ مُعَدِّداً وَاِنْ کُنْتُ مُقِرّاً اَنّی
لَمْ اُحْصِها لِکَثْرَتِها وَسُبُوغِها وَتَظاهُرِها وَ

تَقادُمِها اِلی حادِثٍ ما لَمْ تَزَلْ تَتَعَهَّدُنی بِهِ
مَعَها مُنْذُ خَلَقْتَنی وَبَرَاْتَنی مِنْ اَوَّلِ الْعُمْرِ
مِنَ الاِْغْنآءِ مِنَ الْفَقْرِ وَکَشْفِ الضُّرِّوَ
تَسْبیبِ الْیُسْرِ وَدَفْعِ الْعُسْرِ وَتَفریجِ الْکَرْبِ
وَالْعافِیَهِ فِی الْبَدَنِ وَالسَّلامَهِ فِی الدّینِ وَلَوْ
رَفَدَنی عَلی قَدْرِ ذِکْرِ نِعْمَتِکَ جَمیعُ الْعالَمینَ
مِنَ الاَْوَّلینَ وَالاْ خِرینَ ما قَدَرْتُ وَلاهُمْ
عَلی ذلِکَ تَقَدَّسْتَ وَتَعالَیْتَ مِنْ رَبٍّ کَریمٍ
عَظیمٍ رَحیمٍ لا تُحْصی الاَّؤُکَ .

معبودی جز تو نیست من از «لا اله الّه اللّه»
گویانم، معبودی جز تو نیست من از در
خواست کنندگانم، معبودی جز تو نیست من
از تسبیح کنندگانم، معبودی جز تو نیست
منزّهی تو، من از تکبیرگویانم، معبودی جز
تو نیست منزّهی تو پروردگار من و
پروردگار پدران نخستین من،
خدایا این است ثنای من بر تو برای تعظیم تو
و اخلاصم برای یاد تو.
برای یکتاپرستی، و اقرارم به نعمت هایت،
در شمارش آنان، اگرچه اعتراف دارم
نتوانستم آنها را شماره کنم به خاطر کثرت
و کمالش و نمایائی و پیشی جستنش تاکنون
آنچه همواره مرا با آن همراه آنها سرپرستی
میکردی، از هنگامی که مرا آفریدی و پدید
آوردی، از آغاز عمر، و همه آنچه بر من
بخشیدی از: بی نیاز گرداندنم از تهیدستی، و

برطرف کردن بدحالی و فراهم کردن اسباب
راحتی و دفع دشواری و گشودن گره اندوه
و تندرستی در بدن، و سلامت در دین، اگر
همه جهانیان از گذشتگان و آیندگان به اندازه
ای که نعمتت را ذکر کنم یاری ام دهند، نه
من قدرت ذکر آن را دارم نه آنها، مقدّسی
و برتری، از اینکه پروردگار کریم، بزرگ
مهربانی، عطاهایت به عدد نیابد .