یا

ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﯾﺎﺩ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﯾﻢ ﺍﺯ ﯾﮏ " ﺩﻭﺳﺘﺖ ﺩﺍﺭﻡِ " ﺳﺎﺩﻩ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﻟﻤﺎﻥ ﯾﮏ ﺧﯿﺎﻝِ
ﺭﻧﮕﺎﺭﻧﮓ ﻧﺒﺎﻓﯿﻢ ...
ﮐﻪ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﯾﻌﻨﯽ ﺑﺎﺯﯼ ﻭ ﺍﮔﺮ " ﺑﺎﺯﯾﮕﺮﯼ " ﻧﮑﻨﯿﻢ ﻣﯽ ﺑﺎﺯﯾﻢ ... ﮐﻪ " ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻫﺎﯼ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ " ﺍﺯ ﯾﮏ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﺭﻧﮓ ﻭ ﺑﻮﯼ " ﻣﻨﻄﻖ " ﺑﻪ ﺧﻮﺩ
ﻣﯽ ﮔﯿﺮﻧﺪ ... ﯾﺎﺩ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﯾﻢ ﮐﻪ " ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﯾﻎ ﮐﻨﯿﻢ " ﺗﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ "ﻋﺰﯾﺰ " ﺑﻤﺎﻧﯿﻢ ... یاﺩ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ " ﺻﻮﺭﺕ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺍﯼ " ﭘﺮ ﺍﺑﻬﺎﻡ ﺑﺎﺷﯿﻢ ﻧﻪ ﯾﮏ ﺟﻮﺍﺏِ
ﮐﻮﺗﺎﻩ ﻭ ﺳﺎﺩﻩ ... ﮐﻪ ﻭﻗﺘﯽ "ﺑﺎﺩ " ﻣﯽ ﺁﯾﺪ ﺑﺎﯾﺪ "ﮐﻼﻫﻤﺎﻥ " ﺭﺍ ﺳﻔﺖ ﺑﭽﺴﺒﯿﻢ ﻧﻪ " ﺑﺎﺯﻭﯼ " ﺑﻐﻞ
ﺩﺳﺘﯿﻤﺎﻥ ﺭﺍ ... ﺭﻭﺯﯼ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯿﻢ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻬﺎﯼ ﻫﻤﻪ ﮔﭗ ﺯﺩﻥ ﻫﺎﯼ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﻪ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺗﻨﻬﺎﯾﯿﻢ .... ﯾﺎﺩ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﻋﺘﺒﺎﺭ ﻫﯿﭻ ﺷﺎﻧﻪ ﺍﯼ ﺍﺷﮏ ﻧﺮﯾﺰﯾﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻋﺘﺒﺎﺭ ﻫﯿﭻ
ﺍﺷﮑﯽ ﻫﻢ ﺷﺎﻧﻪ ﻧﺒﺎﺷﯿﻢ ﭼﻮﻥ ﺁﺩﻣﯽ ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﺳﻤﺘﯽ ﻣﯽ ﺍﻓﺘﺪ ﮐﻪ ﺗﮑﯿﻪ ﮐﺮﺩﻩ
ﺍﺳﺖ ... ﯾﺎﺩ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﯾﻢ ﮐﻪ ﻣﺤﺮﻡ ﺗﻦ ﺑﻮﺩﻥ ﺑﺎ ﻣﺤﺮﻡ ﺩﻝ ﺑﻮﺩﻥ ﺗﻔﺎﻭﺕ ﺩﺍﺭﺩ ... ""ﺗﻔﺎﻭﺗﯽ ﺍﺯ ﺯﻣﯿﻦ ﺗﺎ ﺁﺳﻤﺎﻥ!""