ﻣﻦ ﮐﻪ ﺩﻟﺒﺴﺘﻪ ﺳﺮﻣﺎﯼ ﺷﺐ
ﭘﺎﯾﯿﺰﻡ
ﺩﺭﺩﻫﺎ ﺩﺍﺭﻡ ﻭ ﺍﺯ ﺣﺲ ﺟﻨﻮﻥ
ﻟﺒﺮﯾﺰﻡ
ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﻡ ﺑﺎﺯ ﺑﻪ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﻏﺰﻝ
ﺩﺭ ﺧﻠﻮﺕ
ﻋﻘﻞ ﺑﺎ ﻋﺸﻖ ﺑﻪ ﻫﻢ ﯾﮑﺴﺮﻩ
ﻣﯽ ﺁﻣﯿﺰﻡ
ﭼﻪ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻭﺍﺩﯼ ﻏﻢ
ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ
ﺫﺭﻩ ﺍﯼ ﻫﺴﺘﻢ ﻭ ﺩﺭ ﭼﺸﻢ
ﻫﻤﻪ ﻧﺎﭼﯿﺰﻡ
ﺩﻟﺨﻮﺵ ﺍﺯ ﺑﻮﯼ ﺧﻮﺵ ﻧﺮﮔﺲ
ﺟﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﯾﻮﺍﻥ
ﺍﺷﮏ ﺑﺎ ﻋﺸﻖ ﺑﻪ ﭘﺎﯼ ﮔﻞ
ﺧﻮﺩ ﻣﯽ ﺭﯾﺰﻡ
ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﻓﻘﻂ ﺭﻧﮓ ﻭ
ﻟﻌﺎﺑﯽ ﻣﺎﻧﺪﻩ
ﺷﺪﻩ ﺑﺮ ﺷﺎﺩ ﻧﺒﻮﺩﻥ ﻫﻤﻪ
ﺩﺳﺘﺎﻭﯾﺰﻡ
ﻃﻌﻨﻪ ﻫﺎ ﺑﺮ ﺩﻝ ﻣﻦ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ
ﺯﻣﯿﻦ ﮔﯿﺮﻡ ﮐﺮﺩ
ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻡ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺑﺴﺘﺮ
ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺧﯿﺰﻡ
ﺑﯽ ﺧﯿﺎﻝ ﺍﺯ ﺩﻝ ﺧﻮﺩ ﻋﮑﺲ
ﺗﻮ ﺑﺮ ﻣﯽ ﺩﺍﺭﻡ
ﻋﮑﺲ ﯾﮏ ﻣﻨﻈﺮﻩ ﺩﺭ ﺟﺎﯼ ﺗﻮ
ﻣﯽ ﺁﻭﯾﺰﻡ
ﺗﺎ ﮐﻪ ﺳﺮﮔﺮﻡ ﺑﻪ ﺩﻧﯿﺎﯼ ﺧﻮﺩﻡ
ﻣﯽ ﻣﺎﻧﻢ
ﺑﺎﺯ ﺑﺎ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺍﯼ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻫﻢ
ﻣﯽ ﺭﯾﺰﻡ.