تو..، یلدای عشقی..، زمستان نارس!

حکایت از آنجا شروع شد که تو،
دفتر شعر مرا نخواندی و باور نکردی،
یلدای عاشق؛
شب بی هرلس تولد،
شب تازه های شکفتن،
شب باریندان کولی وشان است..؛
و قصه چنان ماجرا داشت که تو،
در میان سبدهای پربرگ پاییز،
-شگفت از نگاه پرنده-
سرانجام گل را به اندیشه مرگ گلدان کشیدی..،
و باور نکردی که،
هر نسترن جان سر چشم نرگس گذارد!
و اکنون..؛
فسانه، فسانه، فسانه...
افسانه ای تلخ،
از رفتن آن چه دیگر نیامد..،
و بر تارک دفترم،
این غزل تا همیشه؛
تو، یلدای عشقی زمستان نارس!
تو یلدای عشقی زمستان نارس!
تو،
یلدای عشقی...